Page 9 - ÇAKIL TAŞLARI
P. 9
10
ÇAKIL TAŞLARI
— Valla doğru demişsin dostum! Dün, bizim fakülteye
bakan mı, ne gelecekmiş. Benim kız var ya; Zeynep! Tutturdu;
“Sessiz sedasız, yalnızca afiş göstererek protesto edeceğiz,
kavga gürültü yok, sen de yanımda bulun!” dedi. Ne yaparsın,
hatır? “Olur!” dedim, bir kenarda dikeldim… Sonradan ortalık
bir karıştı ki, ne hengame. “Yumurta yağmuru, polis copu,
biber gazı” derken, kendimizi nezarette bulduk… Yahu bana
ne elin nümayişinden! Yemişim bakanını da, protestosunu da.
— Evet, ifadeni de aynen öyle vermişsin de, bazen lâfın
nereye gittiğine hiç dikkat etmiyorsun; kız arkadaşını da
“teşvikçi” durumuna düşürmüşsün çaktırmadan. Doğru ya
da eğri; ama yol arkadaşına ihanet kokuyor sözlerinde. Biraz
ayıp olmuş!
Kendisi karakoldan yakasını kurtarmıştı Soner, hürdü, bu
ona yetiyordu. “Tanıdık, dost da olsa” başkasını umursama-
dığını hem de diklenerek belli etti,
— E, doğru be Mehmet’im, durduk yerde başımı derde
soktu Zeynep Hanım, böyle arkadaşlık mı olurmuş yahu? O
beni kandırdı önceden, başımı belaya soktu. Hâliyle ben de
doğru neyse onu söyledim sorguda. Yalan söylemedim ki!
— Her neyse! Araştırdılar, her hangi bir örgütle ilişkiniz
bulunmadığından serbest kaldınız. İkinizin işi kolaydı, lâkin
senin kız arkadaşın “öğrenci temsilcisi” olduğundan, şimdi-
lik rica minnet dışarı zor aldık. Sanırım onun soruşturması
açıktan devam edecek gibi.
Soner hiç umursamadı, “Boş ver!” dercesine elini salladı:
— Böyle belalı bir güzellik istemem, şu andan itibaren
ilişkim bitti onunla; bundan sonra ne selam ne aleykümse-