Page 11 - ÇAKIL TAŞLARI
P. 11

12
             ÇAKIL TAŞLARI


               Gülümsemeye çalıştı Mehmet:

               —    Tuhaflarına gitmiş, polis kameralarından biri devamlı
             seni çekmiş. Baş komiser bana izletti; arkadaşların, “Polis
             dışarı! Yok olsun YÖK!” diye haykırırken, sen tutturmuşsun,
             kendi kendine, “insanca hakça düzen!.. İhanete son!.. Zalimle-

             re ölüm!..” gibi eylem konusuyla alakasız şeyler söylüyorsun.
             Üstelik, polis coplarından sakındığın da yok, ye Memiş, ye!..
             Gökten tepene ne düşerse; “eyvallah!” deyicisin… Neden
             böyle olduk be kardeşim? Başkaları yüzünden kendimizi
             niye terk ettik?

               Birden kahır sarmalına kaptırdı kendini Memiş, o hırsla
             ayağa kalktı:

               —    Öylesine bağırıp çağırdıkdı; meğer kişisel stresimizi
             atmak da suç olmuş canına yandığımın!.. Hani hep demiyor
             musunuz; “Bu çocuk bunalımda!” diye, tut ki, onun eseri

             bunlar… Keşke bıraksaydın beni içerde, her ne halt olacaksa
             olsaydı da; dertlerimizle baş başa kalsaydık, bu canına yan-
             dığımın dünyasında hüzün içinde kıvranmaktansa tükenip
             gitseydik be!

               Memiş, sözünü bitirir bitirmez önlenemez bir öfkeyle
             ayağa fırlamıştı. Onu kolundan tutup yerine oturtmak istedi
             Mehmet:

               —    Senin acın önce beni yakar Memiş!.. Dur hele nereye?

               —    Aziz kurtarıcımız izin verirse lavaboya kadar gidece-
             ğim.

               Ve giysilerini gösterdi:
   6   7   8   9   10   11   12   13   14