Page 11 - ÇAKIL TAŞLARI
P. 11
12
ÇAKIL TAŞLARI
Gülümsemeye çalıştı Mehmet:
— Tuhaflarına gitmiş, polis kameralarından biri devamlı
seni çekmiş. Baş komiser bana izletti; arkadaşların, “Polis
dışarı! Yok olsun YÖK!” diye haykırırken, sen tutturmuşsun,
kendi kendine, “insanca hakça düzen!.. İhanete son!.. Zalimle-
re ölüm!..” gibi eylem konusuyla alakasız şeyler söylüyorsun.
Üstelik, polis coplarından sakındığın da yok, ye Memiş, ye!..
Gökten tepene ne düşerse; “eyvallah!” deyicisin… Neden
böyle olduk be kardeşim? Başkaları yüzünden kendimizi
niye terk ettik?
Birden kahır sarmalına kaptırdı kendini Memiş, o hırsla
ayağa kalktı:
— Öylesine bağırıp çağırdıkdı; meğer kişisel stresimizi
atmak da suç olmuş canına yandığımın!.. Hani hep demiyor
musunuz; “Bu çocuk bunalımda!” diye, tut ki, onun eseri
bunlar… Keşke bıraksaydın beni içerde, her ne halt olacaksa
olsaydı da; dertlerimizle baş başa kalsaydık, bu canına yan-
dığımın dünyasında hüzün içinde kıvranmaktansa tükenip
gitseydik be!
Memiş, sözünü bitirir bitirmez önlenemez bir öfkeyle
ayağa fırlamıştı. Onu kolundan tutup yerine oturtmak istedi
Mehmet:
— Senin acın önce beni yakar Memiş!.. Dur hele nereye?
— Aziz kurtarıcımız izin verirse lavaboya kadar gidece-
ğim.
Ve giysilerini gösterdi: