Page 7 - ÇAKIL TAŞLARI
P. 7

8
             ÇAKIL TAŞLARI


             çok yakın oldukları tavırlarından belli, vazgeçilmez bağlantılı
             iki arkadaşı; Soner ve Memiş!..

               Girişte, asker sırasıyla her üçü peş peşeydiler; heyecanlı ve
             çekingen… Kafeye gelmezden önce önemli bir olay yaşamış
             olmalılar ki; aralarında rahat konuşacakları tenha yer gözledi-
             ler uzun süre! Ve seçici sayılacak bir arayış sonrası; nispeten
             tenha buldukları, tatlı tatlı sohbete dalmış, “muhtemelen” bir
             dedeyle torunun yanındaki masaya oturdular.

               Oturur oturmaz da adı Soner olan genç ansızın ama içinden
             taşan minnet duygusuyla arkadaşına sarıldı:

               —    Hiç kaçınma, vallahi de öpeceğim, billahi de öpeceğim
             seni Mehmet’im!

               Bu sahne kaç defadır tekrarlanıyorsa, Mehmet’in onun bu
             davranışından rahatsız olduğu belliydi:
               —    Yeter Soner yeter, diye itiraz etti! Şarhoş da değilsin,
             ne bu; iki de bir,”şap, şup!” Yeter yahu, tadını kaçırdın ama!

               Son öpme sırasında dışarı fırlayan altın zincirli madalyonu
             gömleğinin içine yerleştirip, giysilerindeki buruşukluğu uzun
             süre elleriyle düzlemek için uğraşmış olmasına rağmen hiç
             üşenmedi Soner, tekrardan sarıldı Mehmet’in boynuna; hem
             bu kez daha sıkı sıkı! Ve gayet içtendi konuşması:

               —    Bu gün yaptığın iyiliğe karşılık, akşamdan sabaha dek,
             durup dinlenmeden sana teşekkür etsek azdır be Mehmet’im!
             “Suçlusu suçsuzu belirsiz” onlarca tutuklu öğrenci arasında
             nasıl oldu da kurtardın bizi nezaretten? İnan şaşırdım kal-
             dım… Valla gizli servis gibi adamsın vesselam!

               —    Hop yavaş ol!
   2   3   4   5   6   7   8   9   10   11   12