Page 13 - ÇAKIL TAŞLARI
P. 13

14
             ÇAKIL TAŞLARI


             eski efendiliğini bir yana atıp lâf söz dinlemez oldu; resmen
             serserileşti, şu an ne yaptığını bilmez bir hâlde!

               Mehmet, “Kırık el cana itaat etmez!” diye başladı konuşma-
             ya da, sözü yarıda kaldı. O sıra Soner kapıya bakıyor, “Sen de
             gör!” kabilinden onun karın boşluğunu habire dürtüklüyordu:

               —    Gördün mü kızı?
               —    Evet, Berrin! Ama bize ne?

               —    Bakındı durdu etrafa, aradığını bulamamanın ezikli-
             ğiyle çekip gitti.

               —    E!

               —    E’si; belki pişman oldu da Özkan Bey’i arıyordu.

               Boş bulundu Mehmet:
               —    Özkan Bey dediğin, kim ola?

               —    İlahi Mehmet, bizim Memiş’in soyadı Özkan değil mi?
             Hatırlasana; bir zamanlar “can ciğer” oldukları sıra kapıya
             gelir, ne diye seslenirdi Hanımefendi? “Özkan, Özkancığım!”
             diye haykırmaz mıydı? Memiş adını banal bulduğundan çocu-
             ğun adını da değiştirmişti; tıpkı huyunu suyunu değiştirdiği
             gibi.

               Mehmet yorumsuz bakarken kapıya, Soner; konuşmasının
             baş rolünü dişlerine vermek amacıyla dudaklarını kulaklarına
             doğru gerdirip, boynunu hafifçe bükerek kızın geçmişteki o
             eski hâlini taklide çalıştı:

               —    Özkan, Özkancığım; seni bekliyorum hayatım!.. Kız
             etrafına hava atmak için, bizimkine hep “Özkan” diyordu,
             hatırlasana!
   8   9   10   11   12   13   14