Page 13 - ÇAKIL TAŞLARI
P. 13
14
ÇAKIL TAŞLARI
eski efendiliğini bir yana atıp lâf söz dinlemez oldu; resmen
serserileşti, şu an ne yaptığını bilmez bir hâlde!
Mehmet, “Kırık el cana itaat etmez!” diye başladı konuşma-
ya da, sözü yarıda kaldı. O sıra Soner kapıya bakıyor, “Sen de
gör!” kabilinden onun karın boşluğunu habire dürtüklüyordu:
— Gördün mü kızı?
— Evet, Berrin! Ama bize ne?
— Bakındı durdu etrafa, aradığını bulamamanın ezikli-
ğiyle çekip gitti.
— E!
— E’si; belki pişman oldu da Özkan Bey’i arıyordu.
Boş bulundu Mehmet:
— Özkan Bey dediğin, kim ola?
— İlahi Mehmet, bizim Memiş’in soyadı Özkan değil mi?
Hatırlasana; bir zamanlar “can ciğer” oldukları sıra kapıya
gelir, ne diye seslenirdi Hanımefendi? “Özkan, Özkancığım!”
diye haykırmaz mıydı? Memiş adını banal bulduğundan çocu-
ğun adını da değiştirmişti; tıpkı huyunu suyunu değiştirdiği
gibi.
Mehmet yorumsuz bakarken kapıya, Soner; konuşmasının
baş rolünü dişlerine vermek amacıyla dudaklarını kulaklarına
doğru gerdirip, boynunu hafifçe bükerek kızın geçmişteki o
eski hâlini taklide çalıştı:
— Özkan, Özkancığım; seni bekliyorum hayatım!.. Kız
etrafına hava atmak için, bizimkine hep “Özkan” diyordu,
hatırlasana!