Page 14 - ÇAKIL TAŞLARI
P. 14
15
ÇAKIL TAŞLARI
Arkadaşlarının derdiyle gülümsemeyi unutan Mehmet’in
kaşları çatıldı yine:
— O bayan, güzelliğini aklına, sözlerini ve isteklerini
yeryüzüne indirememiş, havaî bir tip!.. Hanemizde dehşetli
bir yıkıntı bırakıp gitti; hem de ardına bakmadan. İşte arka-
daşımızın hâli!.. Bundan böyle ne o Berrin denilen kız ve ne
de onunla ilgili her hangi bir şey konuşmak istemiyorum ben.
Sen ve özellikle Memiş kardeşimiz de onun adını anmayın
benim yanımda, asla!
Bu lâf üzerine ne Soner; lavabodan dönen Memiş’e
Berrin’den söz etti ve ne de; yokluğunda kendinden bahse-
dildiğini hisseden Memiş lâfa girdi, öylece sustular… Çaylarını
tek kelime etmeden sessizce içtiler.
Ancak Soner yerinde duramayan biri! Sessizlik ve dur-
gunluktan etkilenmiş olmalı; boşalan fincanı masaya bırakır
bırakmaz ayağa kalktı ve:
— Hadi bay, arkadaşlarım dedi! Beni birkaç gün “yok”
farz edin. Şu nümayiş belâsının içimde biriktirdiği tortuları
hemen atmam gerek. Doya doya hayatın tadını çıkaracağım
ben, şimdilik hoşça kalın!
Anlamlı bir şekilde göz kırpmayı da ihmal etmedi giderken:
— Anlarsınız ya, hayat ancak eğlenince güzel!
Mehmet’in “bir çay daha alır mısın?” demesine kalmadı,
peşinden Memiş gitmek üzere ayaklandı. Soner’in aksine,
umutsuz ve oldukça sinirli:
— Ben eve gidiyorum, bana söyleyeceklerin varsa ki, öyle
olduğunu sanıyorum, orada konuşuruz.