Page 6 - AŞKIMI TAŞLA YAZDIM
P. 6
8
AŞKIMI TAŞLA YAZDIM
için yaratılmış, kendisiyle başlayıp kendisiyle sonsuza kadar
devam edecekti… Hâlbuki çevresinde bir yığın insan zaman
zaman ölmüş ve götürüp toprağa verilmişti. Onların hiçbiri
ölümün kendisi için de kaçınılmaz bir son olduğunu hatır-
latmamıştı… Birden kendini toparladı. Ölüm atmosferinden
sıyrılmak istercesine yeniden mumyaya döndü. Geçmişte
kalmış bir mumya ile bu taşların ne münasebeti vardı. Orada
kurumuş bir adam cesedi, burada kurumuş bir kaya parça-
sı. Taşları daha dikkatli bir şekilde süzmeye başladı. Şimdi
taşlar, öyle bir duyguyla sarmıştı onun bakışlarını. Türbeyi
gezip çıktıktan sonra yanlarında bulunan bir yaşlı ustanın,
söylediği sözleri hatırladı:
“Bak evladım, bu mumya, zamanında güçlü bir kuman-
dandı. Emrinde on binlerce, belki yüz binlerce insan asker
olarak ona hizmet ediyordu. Öl dediğinde ölen, yürü dedi-
ğinde koşan, vur dediğinde öldüren bu insanlar da bugün
onun gibi yok olup gittiler… Kalan nedir, işte şu kurumuş
beden ve onu korumak için dikilmiş bu bina… Evet, o ölmüş
ve bu dünyada geleceğinin defterini kapatmıştı. Onun çürü-
yen bedeni ne kadar dayanırsa dayansın, türbesini yüksel-
ten tuğlanın asırlardır bozulmadan duruşu maddenin insan
bedeninden daha güçlü olduğunu göstermiyor muydu? Ama
insan iradesi bu taştan da, bu tuğladan da üstündü, taştan
ve tuğladan daha da kalıcıydı. Bu irade olmasaydı, bu taşlar
ustanın elindeki keski ve çekiçle kesilip yontularak, toprak
ateşle tuğlaya dönüşerek buralarda böyle istenilen şekle gele-
mezdi; duvar olamazdı, kemer olamazdı, kubbe olamazdı…
Bu tuğla Anadolu’da pek yaygınlaşmadı. İyi de etti, eğer tuğla
buradaki evlerin inşaat malzemesi olsaydı bizler aç kalırdık…
Taş bizim aşımız ekmeğimizdir evlat. Taşa sahip çıkmamız