Page 5 - AŞKIMI TAŞLA YAZDIM
P. 5
7
AŞKIMI TAŞLA YAZDIM
tan şekil çıkarması yetmemiş ki, toprağı taşlaştırmış ve böyle
bir kırmızı dantel gibi işlenen binalar inşa etmişti… Dalgın
dalgın dakikalarca türbeyi süzdü. Dudak büktü, başını salladı.
Hayret etti ama sustu. Soruları içine gömdü. Cevabını duy-
gularında aramaya çalıştı. Bu çalkantılı ruh hâliyle türbenin
dışındaki güzelliği iç mekânında da bekledi… Lahit kısmına
ürpertili bir telaşla inerken merakı korkusunu bastırmıştı. İlk
defa yüzlerce yıl önce ölmüş bir insanın, ‘teninden kan dam-
lıyor’, dedikleri cesedini görecekti. Elindeki idare lambasıyla
mumyaya baktığında önce irkilmiş, sonra kendisini toparla-
yarak Melikgazi’nin yüzünü süzmüştü. İri bir baş, uzunca
bir vücut. Babasının böyle boyu iki metreyi aşan adamları
gördüğü zaman mırıldandığı “Çam yarması gibi bir adam”,
sözü aklına geldi: “Amma da babayiğitmiş ha!” demekten de
kendini alamadı. “Böyle güçlü bir kumandanın askerleri de
herhâlde kendisi gibiydi ki, gelip buraları fethettiler”, diye
içinden geçirdi. Mumyanın yarı açık gözleri, kurumuş birer
bilye gibi sonsuza bakıyordu. Bu sonsuzluğu o geçmişe doğru
taşıdı. Onun, bu toprakların fethi için ta uzaklardan buraya
at sırtında gelip, sonunda burada şehit olduğunu düşündü.
Ne var ki cesedinde kan izi yoktu. Söylenenle gördüğü ara-
sındaki çelişkiye bir anlam veremedi. Gençlik heyecanıyla
cesedi iyice süzdü. “Biz de öldüğümüzde böyle mi olacağız
acaba?” diye kendi kendine söylendi… İlk defa dünya haya-
tıyla ölüm ötesi hayat hakkındaki sınıra başını vuruyordu.
İlk defa ölüm denen eskimez gerçeğin karşısında çaresiz-
liğini hissediyordu… İlk defa, hayatın, sadece yaşamaktan
ibaret olmadığını, gerçek hayatın ölüm denen bu karanlık
dünyaya açılan yönüyle tanışıyordu. Bugüne kadar hiç ama
hiç ölümü ve ölmeyi düşünmemişti… Sanki dünya kendisi