Page 4 - AŞKIMI TAŞLA YAZDIM
P. 4
6
AŞKIMI TAŞLA YAZDIM
de memnundu. Babası, her taşı bıraktıkça onun hızlıca alıp
kenara taşımasını görüp, “Hay aslanım, hadi bakalım, kışa
epey hazırlık yapacağız. Ha gayret, biz içeriye ne kadar taş
indirirsek, yaza da o kadar iş yaparız.” diye sesleniyordu…
Günlerce bu şekilde taş istiflediler mağaraya. Mağaranın
girişindeki kocaman salon kısmı taşla dolmuştu. Bir ara baba-
sıyla bu taşları bir başka bölmeye naklettiler. Salon kısmını
açık bıraktılar. Oraya tekrar taş yığdılar, tekrar taşıdılar.
Akşam olup karanlık basınca taş taşıma işini bırakıyor,
ellerini yıkayıp yemeklerini yedikten sonra, mağaranın ılık
havasındaki loş ışığın altında uzun sohbetlere dalıyorlardı.
Yanlarına gelen komşularıyla bu sohbetlerin konusu sürekli
taş, kemer, duvar, kapı, pencere, çatı, eyvan üzerineydi. Sanki
taşlar da üst üste istiflenmiş insanlar gibi, durup sessizce bu
sohbetleri dinliyorlardı. Sinan sık sık böyle bakardı taş küme-
lerine. Bezir yağıyla içeriyi aydınlatan isli lambanın dalgalanan
ışığı altında taşlar birer mumya gibi gözükürdü gözüne.
Birkaç yıl önce, Melikgazi türbesine gitmiş, orada yatan
Melikgazi’nin mumyasını görmüştü. Onu önce türbenin dış
görünüşü büyülemişti: Bir Türkmen kilimi gibi desen desen
işlenmiş tuğlaların binaya yerleştirilişi onu derinden etki-
lemişti. Bir avuç toprak alınıyor, önce çamur oluyor. Sonra
yoğrulup dikdörtgen bir kalıba dökülüyor, sonra kurutuluyor,
sonra pişiriliyor. Ayağının altında kil rengindeki kirli kırmızı
bu toprak, pişince nasıl böylesine parlak pembeye yakın bir
renk alıyordu?.. Önce bunu düşündü: “Ateş kendi renginden
veriyor herhâlde?” dedi. Sonra onun duvarda âdeta bir kilim
tablosuna dönüşen büyüsünün etkisinde kaldı. Dakikalarca
süzdü bu tuğlalardan inşa edilmiş türbeyi. İnsanoğlu’nun taş-