Page 9 - SELAHADDİN EYYUBİ
P. 9
11
SELAHADDİN EYYUBÎ
durur, insanlığı ahlak ve fazilet yolunda, bir araya getirmek
mücadelesinin şart olduğunu anlatırdı.
O’nun ülkesinde, fakire, fukaraya tesadüf edilmezdi. Çün-
kü Müslümanlar birbirlerine yardım ile meşguldüler. Bir din
kardeşinin yoklukla mücadele ettiği vaki olunca, varlıklılar
rahat uyku uyuyamazlardı.
Yeni yetişenlerden itibaren, nefsine hâkim bir nesil vücuda
getirilmişti. O’nun Otağ’ında ilim adamları çoktu. Cenab-ı
Hak’tan gelen her şeye razı olanlarla, fukarayı doyuranlar,
tembellikten zevk duymayanlar, çalışanlar, vatanına, milletine
hizmet edenlerle dolu bir Eyyubî Devleti ki, Kudüs’ün zapt
edilmesiyle, bu zaferi bütün İslam âlemi kutlamıştı.
O diyarda, zenginler her sene zekât verirlerdi.
Çünkü herkesin kalbi pırlanta gibi tertemizdi.
Kibirlilerden, yetim malı yiyenlerden, şehvet nazarıyla
birbirlerine bakmaktan hoşlanmayanlarla dolup taşan toplu
namaz kılan müminlerle, tekbir getirenlerle iftihar edilen
bir ülke..
Kimin haddine düşmüştü ki, halkın malı gasbedilsin, dev-
letin malı israf ile zimmete geçirilsin... Devlet memuru rüşvet
yemezdi. Yalan yere yemin edilmezdi... Abdestsiz namaz
kılınmazdı... Yapılan iyilikler başa kakılmazdı...
İşte böyle idi büyük Sultan Selahaddin Eyyubî...
Bu sebeple Hıristiyanlar onun cengâverleri karşısında
perişan oluyorlardı...
Şimdi Otağ’ın önünde kumandanlariyle hasbihâl eden ünlü
Sultan, Sultan Mahmud’un yaralı, bereli bir hâlde yaklaştığını
farkedenlere şöyle demişti: