Page 5 - EFENDİ BEY
P. 5

7
                                                           EFENDİ BEY


               — Tamam, hanım neyse artık uzatma. Şahin’i çağır, hep
             birlikte çay içelim.

               Makbule Hanım mutfakta hazırladığı küçük bir tepsinin
             içinde çay ve büskivi getirdi. Şahin annesini kanepeye, baba-
             sının yanına oturtup servisi kendisi yapmaya başladı. Onlara
             çok düşkündü. Son beşikti, son göz ağrısıydı. Tuna’yı saymaz-
             sak elde kalan birdi. Tıp fakültesi üçüncü sınıf öğrencisiydi.
             Efendi Bey en çok onu sever ve yanından hiç ayırmazdı. Sevgi
             dolu gözlerle ona bakarak:

               — Şahin oğlum son zamanlarda seni durgun görüyorum.
             Hayrola bir sıkıntın mı var?

               — Bir şey yok baba. Dersler ağır ondandır herhâlde.
               — Sen eskiden benimle her şeyini konuşurdun, paylaşırdın.

               — Yine öyleyim baba.

               — Biliyorum oğlum bunu söylediğimde bana hep kızıyor-
             sun. Ama ben tekrar söyleyeceğim. Diğer evlatlarıma sahip
             olamadım. Gözümün önünde birilerinin adamı oldular. Sen
             olma sakın. Ne sağda, ne solda… Dosdoğru yolunda ol. Oku-
             lunu bitir, ekmeğini al eline.
               — Baba beni bilmez misin? Ben siyaseti sevmiyorum.
             Hiçbir zamanda içerisinde olmayacağım.

               — İnanıyorum sana. Ama sakladığın bir şeyler var gibi.
             Dersler mi kötü yoksa?

               — Yok, yok dersler iyide…
               Şahin açık etmişti kendisini. Babası da hemen yakalayı-
             verdi bunu.

               — “de” si ne öyleyse?
   1   2   3   4   5   6   7   8   9   10