Page 5 - EFENDİ BEY
P. 5
7
EFENDİ BEY
— Tamam, hanım neyse artık uzatma. Şahin’i çağır, hep
birlikte çay içelim.
Makbule Hanım mutfakta hazırladığı küçük bir tepsinin
içinde çay ve büskivi getirdi. Şahin annesini kanepeye, baba-
sının yanına oturtup servisi kendisi yapmaya başladı. Onlara
çok düşkündü. Son beşikti, son göz ağrısıydı. Tuna’yı saymaz-
sak elde kalan birdi. Tıp fakültesi üçüncü sınıf öğrencisiydi.
Efendi Bey en çok onu sever ve yanından hiç ayırmazdı. Sevgi
dolu gözlerle ona bakarak:
— Şahin oğlum son zamanlarda seni durgun görüyorum.
Hayrola bir sıkıntın mı var?
— Bir şey yok baba. Dersler ağır ondandır herhâlde.
— Sen eskiden benimle her şeyini konuşurdun, paylaşırdın.
— Yine öyleyim baba.
— Biliyorum oğlum bunu söylediğimde bana hep kızıyor-
sun. Ama ben tekrar söyleyeceğim. Diğer evlatlarıma sahip
olamadım. Gözümün önünde birilerinin adamı oldular. Sen
olma sakın. Ne sağda, ne solda… Dosdoğru yolunda ol. Oku-
lunu bitir, ekmeğini al eline.
— Baba beni bilmez misin? Ben siyaseti sevmiyorum.
Hiçbir zamanda içerisinde olmayacağım.
— İnanıyorum sana. Ama sakladığın bir şeyler var gibi.
Dersler mi kötü yoksa?
— Yok, yok dersler iyide…
Şahin açık etmişti kendisini. Babası da hemen yakalayı-
verdi bunu.
— “de” si ne öyleyse?