Page 4 - EFENDİ BEY
P. 4
6
EFENDİ BEY
Kar lapa lapa yağıyordu. Şehir beyaz elbisesini giyinmişti
yine. Attığı her adımın karda oluşturduğu sesler ruhunu
dinlendiriyordu. Ne çok severdi karı, kışı. Her adım maziden
bir parça koparıp getiriyordu. Bu mahallede altmış yıl, dile
kolay. Genç cumhuriyetin çocuğuydu. Kurtuluş savaşında
Yunan ile göğüs göğse çatışmış bir gazinin oğluydu. Babası
elinden tutup bu mescide ilk getirdiğinde abdest almayı bile
bilmiyordu. Ata baba komşusu onlarca insan gelip, göçüp
gitmişlerdi. Her giden ise ondan bir şeyler alıp götürüyor,
onu yalnızlığa terk ederken, ölüme biraz daha yaklaştırıyordu.
Yarım düzine çocuğu olmuştu. Yetişkin altı evlat…
Evinin bulunduğu sokağa dönünce camide yakaladığı o iç
huzur yerini yine endişeye bıraktı. Evinde yine evlat nöbetleri
başlayacaktı. Sokak lambalarından yayılan ışık kümesinin
içine giren kar taneleri ne güzel bir tablo oluşturuyordu.
Üşümese kapının önünde durup bu görüntüyü saatlerce izle-
yebilirdi. Babadan kalma evinin önünde durdu. Paltosunun
cebinden çıkardığı anahtarla kapıyı açtı. Karşılayanı ise kırk
yıllık eşi Makbule Hanım’dı.
— Geldin mi Efendi?
— Geldim Makbule.
— Sen geç otur hele. Sobaya yeni kömür atmıştım. Isın-
mana bak, ben çay getireyim.
— Olur hanım. Oğlanlar evde mi?
— Şahin içeride ders çalışıyor.
— Onu sormadım hanım. Tuna geldi mi?
— Oğlanlar deyince…