Page 4 - EFENDİ BEY
P. 4

6
             EFENDİ BEY


               Kar lapa lapa yağıyordu. Şehir beyaz elbisesini giyinmişti
             yine. Attığı her adımın karda oluşturduğu sesler ruhunu
             dinlendiriyordu. Ne çok severdi karı, kışı. Her adım maziden
             bir parça koparıp getiriyordu. Bu mahallede altmış yıl, dile
             kolay. Genç cumhuriyetin çocuğuydu. Kurtuluş savaşında
             Yunan ile göğüs göğse çatışmış bir gazinin oğluydu. Babası
             elinden tutup bu mescide ilk getirdiğinde abdest almayı bile
             bilmiyordu. Ata baba komşusu onlarca insan gelip, göçüp
             gitmişlerdi. Her giden ise ondan bir şeyler alıp götürüyor,
             onu yalnızlığa terk ederken, ölüme biraz daha yaklaştırıyordu.
             Yarım düzine çocuğu olmuştu. Yetişkin altı evlat…

               Evinin bulunduğu sokağa dönünce camide yakaladığı o iç
             huzur yerini yine endişeye bıraktı. Evinde yine evlat nöbetleri
             başlayacaktı. Sokak lambalarından yayılan ışık kümesinin

             içine giren kar taneleri ne güzel bir tablo oluşturuyordu.
             Üşümese kapının önünde durup bu görüntüyü saatlerce izle-
             yebilirdi. Babadan kalma evinin önünde durdu. Paltosunun
             cebinden çıkardığı anahtarla kapıyı açtı. Karşılayanı ise kırk
             yıllık eşi Makbule Hanım’dı.
               — Geldin mi Efendi?

               — Geldim Makbule.

               — Sen geç otur hele. Sobaya yeni kömür atmıştım. Isın-
             mana bak, ben çay getireyim.

               — Olur hanım. Oğlanlar evde mi?

               — Şahin içeride ders çalışıyor.
               — Onu sormadım hanım. Tuna geldi mi?

               — Oğlanlar deyince…
   1   2   3   4   5   6   7   8   9