Page 7 - YILDIRIM BEYAZİD
P. 7
9
YILDIRIM BAYEZİD
Şehzade Yakup Çelebi’nin olup bitenden haberi yoktu.
Düşmanın peşine takılmış, Haçlıları kovalayıp, kılıçtan
geçiriyor, teslim olanları cephe gerisine yol luyordu.
Yakup Çelebi, bir an evvel bu işi bitirip, zafer kazanan
kumandanlar gibi Otağ’a gidecek ve baba sına Kosova’nın
düşmandan temizlendiğini müjdele yecekti.
Bu hayal içindeydi ve gücünün yettiği kadar elin de kılıç,
gür sesiyle haykırıyordu:
— Gaziler! Bugün zafer günüdür... Gayret edin. Bir tek
pürüz kalmaya! Müslüman Türk askerini yeryüzünden
silip, süpürmek isteyenleri durmayın, kovalayıp, can larını
helak edin ki Avrupa’da yer yerinden oynasın. Bir daha
bize kılıç çekecek olan eller kırılsın, bizim felaketimizi
hazırlayanlar, kazdıkları kuyuya düşe rek boğulup, yer ile
yeksan olsunlar.
Askerinin başında yalın kılıç at koşturan baha dır böyle
diyordu.
Ardındaki askerin de ondan geri kalan tarafı yoktu.
Mağlup düşman kaçacak, sığınacak yer arayıp duruyor,
vadiler aşılıp, dar patika yollara, koruluk lara, ormanlık yerlere
saklananlar, Şehzade Yakup’un karşısına dikilerek, “Teslim”
diye ellerini yukarı kal dırıp, sonra diz çökerek, yalvarıp,
yakarıyorlardı.
Bir asker, on, yirmi, otuz keferenin başını göv desinden
ayıra ayıra, yüzelli bin serseri güruhunu ortadan kaldır-
manın heyecanı içinde kalıp, daima ile riye doğru mesafe
alıyordu.