Page 9 - BİR KİMLİK LÜTFEN
P. 9
11
BİR KİMLİK LÜTFEN
— Bak arkadaşım, biz işçiyiz. Birbirimize omuz vermedik
mi duman oluruz bilmelisin!.. İşveren gözü müzün yaşına
bakmaz, alayımızı kapının önüne bırakıverir. Sendikayı buraya
sokuncaya kadar canımız çıktı. O sıralardaki çalışmalarımızda
sen de vardın, iyi bilirsin. Yamuk uyansaydı, senin de benim
da hâ limiz bitikti. Ne bulursun sırnaşıkta anlamadım git ti!..
Akraban desem değil, huyun suyun benziyor de sem, o da
değil... Ben açık konuşurum, tanırsın. Her kes aramızdan ikinci
bir Yamuk mu çıkıyor diye kuş kulanmaya başladı.
İşte bu sözler, Hüseyin’in kanını beynine sıçratmaya yeti-
vermiş, dişlerini sıkarak Basri’ye dik dik bakmıştı. Neredeyse
hamle edip üzerine saldıracaktı.
Öfkesini zorlukla bastırıp, bıçak gibi bir sesle cevap ver-
mişti:
— Öyle diyecek olan erkekse yüzüme konuşmalı da ağzı-
nın payını almalı!
Bu sözler de Basri’yi çileden çıkarmıştı:
— Ya ben diyorsam?
Hüseyin istifini bile bozmadan, aynı keskinlikle söy-
lenmişti:
— Sen de payını alırsın!..
Neredeyse kapışacaklardı. İkisi de öfkeden kızaran gözlerle
dik dik bakışmışlardı. Sonra Basri, bir anda kendini toplayarak
hızla ayrılmıştı.
İşte bütün bunlara rağmen Yamuk’taki bir özellik,
Hüseyin’in onu taşımasına yetiyordu: