Page 6 - BİR KİMLİK LÜTFEN
P. 6

8
             BİR KİMLİK LÜTFEN


               O kızı ilk defa semtlerindeki bakkalda görmüştü. Bir anda
             -o nasıl bir ansa...- tutuluvermişti. Kız, anlatılmaz ölçüde kısa
             süre bakmıştı kendisine. Nasıl bir duyguydu ya Rabbi!.. İçinde
             bir şeyler hızla yer değiştirmeye başla mıştı. Sanki göğsünün
             üst yanından, yüreğine doğru civa gibi bir şeyler akmıştı.

               İşte o, kısadan da kısa süren zamandan beri kızı de licesine
             seviyordu.

               Sabah olmuyor mu, çılgınlar gibi yola fırlıyordu. Ger çi
             fabrikanın servisi vardı ama sırf ona yakın olabilmek için
             minibüsle gidip geliyordu.

               Minibüsler çoğunlukla dolu gelir, içlerini çürük nefes
             kokuları kaplardı. Kendisine sorarsanız, sevdiğinin varlığıyla
             gülistan oluyordu bu minibüsler. Nasılı, niçini yok tu bunun,
             böyleydi işte...

               Kızın gözleri yeşildi. Ancak alışılmış yeşillerden değil di o
             gözler. Zaman olur, bir bahar müjdeciliğini taşırcasına aydın-
             lanır, zaman olur puslu günlerdeki yapraklar gi bi koyulaşırdı.
             Kızınca yeşil kıvılcımlar fışkırırdı o gözler den, sevindi mi de
             yeşil gülücükler serpilirdi...

               Kısacası yeşilin de yeşilleri bulunduğunu, sevdiğinin göz-
             lerinden öğrenmişti.

               Dalgın dalgın bunları düşünerek yürürken kendisine ses-
             lenildiğini işitti:
               — Hüseyin!..

               Durdu. Bir süre sesin geldiği tarafa dönmedi. Çünkü ses-
             lenenin “Yamuk Sâfi” olduğunu hemen anlamıştı. Sı kıntıyla
             “Şu pis pazarıma bir de Yamuk eklendi!” diye mırıldandı.
   1   2   3   4   5   6   7   8   9   10   11