Page 10 - BİR KİMLİK LÜTFEN
P. 10
12
BİR KİMLİK LÜTFEN
Yan yana yürürlerken, Hüseyin bunları düşünüyor, düşü-
nürken de içini kara bir bulut kaplıyordu.
Bir ara, sanki Yamuk Sâfi anlayacakmış gibi başını öbür
tarafa çevirerek hayıflandı:
— Ah be!.. Elim mahkum, elim!..
Çünkü Sâfi, Serap’ın amcasının oğluydu. Serap, yani
Hüseyin’in tutulduğu kız!..
***
Hüseyin’in hayatta kalmış tek yakını vardı. O da anasıydı.
Anadolu toprağı gibi sağlam, şikâyetsiz, sabrı azık etmiş bir
yaman kadındı anası.
Saçını süpürge ederek Hüseyin’i bu boya o getirmiş ti.
Biricik oğlunun tedirginliklerini biliyor, soramıyordu...
Onun içinde bir yaranın kanadığını seziyor, soramıyordu...
Ne olmuştu Hüseyin’ine, evinin direği, gönlünün me leği
neden için için sızlanıyordu?..
Onu bütün kötü yollardan korumayı becermişti. Me lek
şeffaflığıyla görünmeyen kanatlarını onun üzerine germişti.
Yakın zamana kadar sıkıntılı günler geçirmişlerdi. Ellerine
geçen para, çerez gibi bir şeydi. Amasya’daki tar lalarından üç
beş kuruş gelmese aç bile kalırlardı... Ken disi de çalışacaktı
ama hem yaşlı ve yorgundu, hem ev işlerine bakacak kim-
seleri yoktu.
Neyse, bütün bunlar geride kalmıştı. Toplu sözleş melerin
şusuyla busuyla, bir ölçüde rahatlayabilmişlerdi.
Öyleyse nedendi?