Page 10 - BİR KİMLİK LÜTFEN
P. 10

12
             BİR KİMLİK LÜTFEN


               Yan yana yürürlerken, Hüseyin bunları düşünüyor, düşü-
             nürken de içini kara bir bulut kaplıyordu.

               Bir ara, sanki Yamuk Sâfi anlayacakmış gibi başını öbür
             tarafa çevirerek hayıflandı:
               — Ah be!.. Elim mahkum, elim!..

               Çünkü Sâfi, Serap’ın amcasının oğluydu. Serap, yani
             Hüseyin’in tutulduğu kız!..

                                       ***

               Hüseyin’in hayatta kalmış tek yakını vardı. O da anasıydı.
             Anadolu toprağı gibi sağlam, şikâyetsiz, sabrı azık etmiş bir
             yaman kadındı anası.
               Saçını süpürge ederek Hüseyin’i bu boya o getirmiş ti.

               Biricik oğlunun tedirginliklerini biliyor, soramıyordu...

               Onun içinde bir yaranın kanadığını seziyor, soramıyordu...
               Ne olmuştu Hüseyin’ine, evinin direği, gönlünün me leği
             neden için için sızlanıyordu?..

               Onu bütün kötü yollardan korumayı becermişti. Me lek
             şeffaflığıyla görünmeyen kanatlarını onun üzerine germişti.

               Yakın zamana kadar sıkıntılı günler geçirmişlerdi. Ellerine
             geçen para, çerez gibi bir şeydi. Amasya’daki tar lalarından üç
             beş kuruş gelmese aç bile kalırlardı... Ken disi de çalışacaktı
             ama hem yaşlı ve yorgundu, hem ev işlerine bakacak kim-
             seleri yoktu.
               Neyse, bütün bunlar geride kalmıştı. Toplu sözleş melerin
             şusuyla busuyla, bir ölçüde rahatlayabilmişlerdi.

               Öyleyse nedendi?
   5   6   7   8   9   10   11   12   13