Page 7 - BİR KİMLİK LÜTFEN
P. 7
9
BİR KİMLİK LÜTFEN
Yamuk Sâfi sesini tam duyuramadığını sanıp tekrar bağırdı:
— Hüseyiiin!..
Çaresiz döndü. Sâfi su birikintilerine aldırmadan ona doğru
şakur şukur koşuyor, bir yandan da el sallı yordu.
Bekledi. Yamuk Sâfi iyice yaklaşınca soluk soluğa konuştu:
— Sana iyi bir haberim var.
Gene kim bilir hangi palavrayı atacaktı. Çünkü Hüse yin
iyi bilirdi onun huyunu...
Kayıtsızca sordu:
— Neymiş?
— Bizim toplu sözleşme de imzalanmış.
Haberi vardı zaten. “İyi” dedi kısaca.
Sâfi böyle bir ilgisizliği beklemediğinden azıcık bozul du.
Yan yana, konuşmadan yürümeye başladılar. Bir sü re öyle
gittiler. Sâfi çekinerek sordu:
— Nereye gidiyorsun?
— Hiiç... Sen?
— Hiiç.
Arkadaşları, daha doğrusu aynı fabrikadaki işçiler, Sâfi’ye
“Yamuk” demekle pek hataya düşmüyorlardı. Hatta bir gerçeği
dile getirdikleri bile söylenebilirdi. Çün kü onların arasında
güvenini kaybetmişti. İki kişi baş başa konuşacak olsa, kulak
kesilip sokulurdu. Günahını almak gibi olmasın ama adı
“işverenin ispiyoncusu”na çıkmıştı.