Page 11 - KUŞ KÖPRÜ
P. 11
12
KUŞ KÖPRÜ
mandan sonra film başladı. Sinemadaki seyircilerin kimileri
birbiriyle yarışır gibi sakız çiğniyor kimileri ise hiç görmemiş
gibi patlamış mısır yiyordu. O sessizlikte duyulan bu acayip
sesler Zeynep ve arkadaşını çileden çıkarıyordu...
İzledikleri filmde; birbirini çok seven iki sevgilinin sonu
hüsranla biten aşk hikayesi anlatılmıştı. Filmi izleyen seyirci-
lerin yüz ifadeleri, bazen hüznü bazen endişeyi yansıtıyordu.
Yaklaşık doksan dakikadan sonra film bitmiş ve ışıklar
yanmıştı. Seyircilerin bir kısmı elinde kâğıt mendille gözlerini
siliyordu. Zeynep de ağlayanlar arasındaydı. Filmin bittiği o
ilk dakikalarda Fatma, ağlamaktan gözleri kızaran Zeynep’e:
— Hayırdır Zeynep? Ağlamaktan gözlerin kızarmış! Çok
dağılmış gibisin, dedi.
— Hiç sorma! İkisine de çok üzüldüm. Özellikle de kıza...
Çok yazık oldu! Keşke sonu daha farklı bitseydi! Hiç aklımdan
çıkmaz bu sahneler!..
— Gerçekçi olmak lazım! Hayat her zaman mutlu sonla
bitmez kızım!
— Bu tür şeylere ağlamam benim gerçekçi olmadığımı gös-
termez canım. Daha altı yaşındayken babasını kaybetmiş biri
olarak ne kadar gerçekçi olduğumu sen hayal bile edemezsin.
Aşırı duygusal biri olduğum için kendimi tutamıyorum... Acılı
bir sahne gördüğümde yüreğim sızlıyor... Bu yüzden sonu
hüsranla biten hikâyeleri sevmiyorum!
— Kim sever? Ama hayatın bir de bu yönü olduğunu
unutmamak gerekir...
Biraz daha sohbet ederek köşe başına kadar geldiler ve
orada birbirlerine iyi günler temennisinde bulunarak ayrıldılar.
Günler çok çabuk geçiyordu. Zeynep bir taraftan okul ders-
lerine çalışıyor diğer taraftan da elindeki romanını bitirmeye
gayret ediyordu. Okuduğu her romanda başka dünyalar yaşı-
yor, farklı hayaller kuruyordu. Bazen dalıyordu derin derin...