Page 9 - 93 HARBİ VE NENE HATUN
P. 9
12
93 HARBİ VE NENE HATUN
Babam, evimizin direği idi. Her Karapapak uşağı gibi ben
de Allah’tan sonra en büyük saygıyı ona gösterirdim. Anam
ise evimizin sultanı idi. Ak sütünden emmiş, millî ninnileriyle
büyümüştüm.
Kendi hâlinde insanlardık. Çiftle çubukla uğraşır, kendi yağı-
mızda kavrulurduk. Bütün dünyamız dağların eteğine kurulmuş
küçük köyümüzdü. Şimdi geri dönüp baktığımda çok mutlu bir
çocukluk geçirdiğimi anlıyorum. Anam üzerime titrer, babam
ben boy attıkça gururla seyrederdi. Yanından ayırmazdı. Dost
meclislerinde, mescitte hep sağ yanında olurdum. Ben onun
yaslanacağı yüce dağdım; tıpkı sırtımı yasladığım, varlığından
ötürü kendimi güvende hissettiğim babam gibi.
İnsan kendi milliyetinin dışında bir devletin tebası olunca
birbirine kenetlenir. Hiçbir zaman kendini hür hissetmez. Her
zaman bir tehlike nöbettedir ve biz bunu iliklerimize kadar
hissederiz. Bu yüzden kardeşlerimizi, anamızı, yeğenlerimizi
bir gölge gibi takip ederiz. Namus bizim kutsalımızdır. Ona
dokundurtmak şerefsizliktir. Babamın öğütlerinde, anamızın
ninnilerinde bunu duyduk, bunu belledik.
Toy bir delikanlı iken hayallerim vardı. Ata binip tozlu yol-
larda dört nala gittiğim zaman dudağımdaki ıslık aşk ezgileri
çalardı. Köyün en güzel kızına sevdalıydım. Günü geldiğinde
babamın kucağına topaç gibi bir oğlan torun vermek istiyordum.
Soyumuz sürüp gitmeliydi. Ailemiz genişleyince babam kocamış
olacak, bu dünyadan göçüp gidende gözü arkada kalmayacaktı.
Güreş tutmak, cirit oynamak, bilek güreşi yapmak bende
bir tutku hâlini almıştı. Yenilgiyi kabul etmeyen asi bir tarafım
vardı. Anam yiğidim derdi bana, babam tosunum...
İki yaprak olmamıza izin vermediler!