Page 11 - 93 HARBİ VE NENE HATUN
P. 11
14
93 HARBİ VE NENE HATUN
naaşını oradan çıkarırdım. Engel olacak kişi daha anasından
doğmadı!
Gece yarısı... Zifiri karanlık... Mezara yaklaştım. Can havliyle
babamın üstünü örten toprağı attım. Mevtayı dualarla çıkardım.
Ebedî istiratgâhına götürmek üzere sırtıma aldım.
“Dur! Kıpırdama!”
Olduğum yerde durdum. Karakoldan bana doğru bir Rus
askeri koşarak geliyordu. Bir ona, bir ara sıra yıldızların ışığıyla
parlayan silahına baktım. Babama o pis ellerinin dokunmasını
istemiyordum. Benim canımın bir önemi yoktu, ama ille babama
yaklaşmasındı.
Silahımı çektim. Herifi alnından mıhladım.
Arkama bakmadan mezarlığın yolunu tuttum. Babamın
aziz ruhunu huzura kavuşturdum. O, kendi toprağında ebedî
uykusuna dalarken ben de kayıplara karıştım. Bir Rus askerini
haklamıştım ya, bütün bir Rus ordusunu karşıma almıştım.
Bundan böyle meskenim dağlar olmuştu.
İçimdeki insanlığı, sevdayı, hürmeti, iyilik adına ne varsa
elimden aldılar; gözü dönmüş bir eşkıya ortaya çıkardılar. Ben
değil felek utansın!
Babamın öldüğü gün Moskof’tan öç almaya yemin etmiştim.
Bugün dahi bu yeminime sadık kaldım. Ta ki üzerimde bir
karış ot bitene kadar...