Page 11 - 93 HARBİ VE NENE HATUN
P. 11

14
             93 HARBİ VE NENE HATUN


             naaşını oradan çıkarırdım. Engel olacak kişi daha anasından
             doğmadı!
               Gece yarısı... Zifiri karanlık... Mezara yaklaştım. Can havliyle
             babamın üstünü örten toprağı attım. Mevtayı dualarla çıkardım.
             Ebedî istiratgâhına götürmek üzere sırtıma aldım.

               “Dur! Kıpırdama!”
               Olduğum yerde durdum. Karakoldan bana doğru bir Rus
             askeri koşarak geliyordu. Bir ona, bir ara sıra yıldızların ışığıyla
             parlayan silahına baktım. Babama o pis ellerinin dokunmasını
             istemiyordum. Benim canımın bir önemi yoktu, ama ille babama
             yaklaşmasındı.
               Silahımı çektim. Herifi alnından mıhladım.

               Arkama bakmadan mezarlığın yolunu tuttum. Babamın
             aziz ruhunu huzura kavuşturdum. O, kendi toprağında ebedî
             uykusuna dalarken ben de kayıplara karıştım. Bir Rus askerini
             haklamıştım ya, bütün bir Rus ordusunu karşıma almıştım.
             Bundan böyle meskenim dağlar olmuştu.
               İçimdeki insanlığı, sevdayı, hürmeti, iyilik adına ne varsa
             elimden aldılar; gözü dönmüş bir eşkıya ortaya çıkardılar. Ben
             değil felek utansın!
               Babamın öldüğü gün Moskof’tan öç almaya yemin etmiştim.
             Bugün dahi bu yeminime sadık kaldım. Ta ki üzerimde bir
             karış ot bitene kadar...
   6   7   8   9   10   11