Page 10 - 93 HARBİ VE NENE HATUN
P. 10
13
93 HARBİ VE NENE HATUN
Hayallerimi, sevdamı, babamı, hatta babamın naşını elim-
den çekip aldılar. Sevgi dolu yüreğime avuç avuç nefret ve kin
tohumu ektiler.
Lanet olsun!
Ne kadar güçlü olursak olalım, her zaman bir yanımız esirdi.
Kendi geleneklerimize göre yaşamamızı bile bize çok görürdü
Moskof. Dirilerimize ettiği eziyeti ölülerimizden de esirgemezdi.
Hiç beklemediğim bir anda sırtımı yasladığım dağım dev-
rildi; hanemizin orta direği kırıldı ve dünya başımıza çöktü:
Babamı kaybettik!
Allah’tan gelene isyan etmek haddimize mi? Haşa! Topraktan
geldik, toprağa gideceğiz. İnanmış iman etmişiz. Lakin bizi bize
bırakmadılar. Göz yaşlarımıza kan damlattılar. Urus, babacığımı
geleneklerimize göre defnetmemize izin vermedi. Kabristanımıza
gömmeye de... Köyün ileri gelenleri yalvarıp yakardıysa da
para etmedi. Babacığımın tertemiz naşını kendi kabristanlarına
gömdüler. Bir Yasin-i Şerif’i bile çok gördüler ona.
İçimdeki sevgi pınarları o gün kurudu. Moskof’tan öç alma-
dan ölmemeye and içtim. Namusum ve şerefim üzerine yemin
ederim ki babamın temiz bedenini o kirli toprakta bırakmayaca-
ğım. Onu ahrette mahzun etmektense ölmeyi yeğlerim. Babam
başında bir haçla yatarken ben sokaklarda erkeğim diye nasıl
dolaşırım? İnsanların yüzüne nasıl bakarım. Ya anamın yüzüne?
“Sana sütümü helâl etmem!” demez mi?
Ne gizlice okunan dualar, ne nasihatler, ne de anamın yaka-
rışı para etmedi. Gecenin zifiri karanlığında evden çıktım. Urus
başına gelecekleri bildiği için mezarlığa karakol kurmuştu.
Karakol değil, tabur tabur asker ile gelse sinemde eritir, babamın