Page 9 - DELİ YUSUF
P. 9
11
DELİ YUSUF
Recep Dayı’yı her yıl dama atıyorlarmış... Ne kadar
da uzakta bu hükûmet?
Vara vara koca bir yapının önüne vardık. Ben biliyo-
rum burasını. Jandarmalar kalıyor burada, bir de yüzbaşı.
Öyle çoğalmışız ki, her yan insan.
Bugün kuşlar yok. Bulutlar da. Ortalık hiç böyle
yanmamıştı. Güneş, ta tepede böyle çakılı kalmamıştı.
“Ayhan, sen Recep Dayı’nın Ahmed’i bilir misin?” Ayhan
dürtüyor:
— Sus şimdi...
Jandarma Karakolu’nun önünde dikili direkler var;
direkten direğe uzanan ipince teller. Bu tellerde kuşlar
olurdu; sığırcıklar ve serçeler. Ben hiç serçe öldürmedim.
Amma da korkakmışım. Ayhan böyle dedi geçende. En
güzel sapan benimmiş ama, daha bir tek kuş vurmamı-
şım. Bugün serçe de yok, sığırcık da....
— Hükûmeeeeeeeeet!..
Korktum işte. Recep Dayı böyle uzun bağırınca ödüm
yarıldı. Sahi ben korkak mıyım? Ama, Ayhan da korktu
belli, omuzumdaki eli titredi.
— Hükûmeeeeeeeeet!
Bu defa korkmadım.