Page 10 - DELİ YUSUF
P. 10

12
             DELİ YUSUF


               Az sonra elinde kısa kırbacıyla “Hükûmet” kapıda
             belirdi. Aaa, ben hükümeti tanıyorum. Jandarma yüz-
             başısı bu.

               — Ne var?

               Yüzbaşı böyle sordu.

               Recep dayı şöyle bağırdı:

               — Yetti gayri, yettiiiii!..
               Sonra sırtındaki iri çuvalı yere indirdi. Alt tarafındaki

             iki ucu tutup silkeleyiverdi.
               Çuvaldan üç çocuk düştü, hayır döküldü... Bir, iki,

             üç yaşında olmalılar... İki, üç, dört yaşında veya. Belki
             de üç, dört, beş yaşındaydılar. O ana kadar sesleri çık-
             mıyordu. Çuvaldan yere dökülünce ağlamaya başladılar.
             Recep Dayı kollarını sallaya sallaya, göğsüne vura vura
             haykırıyordu:

               — Evde dört masum daha var! Yedi çocuk babasıyım
             ben!.. Daha kaç sefer damlara düşeceğim? Daha kaç sefer
             ağlayacak bu çocuklar?.. Ödeyemem ben yol parasını.
             Ödemeyeceğim! Ödemeyeceğim! Ödemeyeceğim!.. Vur

             beni hükûmet! Vurulacak yerim kalmışsa durma!
               Çocuklar ağlıyor...

               — Ben gâvur değilim hükûmet!

               Toz içindeki çocukların yanaklarında çamurlu göz
             yaşları...

               — Ben gâvur değiliiiim!.. Gâvur değilim beeenn!..
   5   6   7   8   9   10   11   12   13