Page 10 - DELİ YUSUF
P. 10
12
DELİ YUSUF
Az sonra elinde kısa kırbacıyla “Hükûmet” kapıda
belirdi. Aaa, ben hükümeti tanıyorum. Jandarma yüz-
başısı bu.
— Ne var?
Yüzbaşı böyle sordu.
Recep dayı şöyle bağırdı:
— Yetti gayri, yettiiiii!..
Sonra sırtındaki iri çuvalı yere indirdi. Alt tarafındaki
iki ucu tutup silkeleyiverdi.
Çuvaldan üç çocuk düştü, hayır döküldü... Bir, iki,
üç yaşında olmalılar... İki, üç, dört yaşında veya. Belki
de üç, dört, beş yaşındaydılar. O ana kadar sesleri çık-
mıyordu. Çuvaldan yere dökülünce ağlamaya başladılar.
Recep Dayı kollarını sallaya sallaya, göğsüne vura vura
haykırıyordu:
— Evde dört masum daha var! Yedi çocuk babasıyım
ben!.. Daha kaç sefer damlara düşeceğim? Daha kaç sefer
ağlayacak bu çocuklar?.. Ödeyemem ben yol parasını.
Ödemeyeceğim! Ödemeyeceğim! Ödemeyeceğim!.. Vur
beni hükûmet! Vurulacak yerim kalmışsa durma!
Çocuklar ağlıyor...
— Ben gâvur değilim hükûmet!
Toz içindeki çocukların yanaklarında çamurlu göz
yaşları...
— Ben gâvur değiliiiim!.. Gâvur değilim beeenn!..