Page 6 - DELİ YUSUF
P. 6
8
DELİ YUSUF
Yol safi toz, sonra safi taş; köz gibi... Toz da yakıyor
insanı, taşlar da. Berber Süleyman’ın oğlu Ayhan benden
hızlı koşuyor. Ama, benim yazım ondan güzel.
— Ayhan dur biraz!
Bir saçak altında yetiştim Ayhan’a. Ayhan, en yakın
arkadaşım. Öyle seviyorum ki Ayhan’ı, ikimiz de beşe
geçtik bu yıl.
— Hani nerde Recep Dayı?
— Şimdi gelir. Sırtında kocaman bir çuval var.
Güneş de amma kocaman? Her yeri kavuruyor; tozları,
taşları, ayaklarımı. Evler güneşten saklanamıyor. Yollar
da. Kasabamız da saklanamıyor.
— Hani nerede?
— İşte bak!
Uzakta bir tümseği gösterdi Ayhan.
Tümsek tutuşmuş gibi. Üzerinde birşeyler pırpırla-
nıyor. Güneşten olmalı... Önce bir baş göründü, sarı,
tozlu, göğe yükselen pırpırların gerisinde. Sonra başka
adamlar ve başka çocuklar.
— Ayhan, sırtında çuval var Recep Dayı’nın.
— Var ya.
Yarısı toza batık gelenlerin; beş-altı adam, beş-altı
çocuk bir arada. Ayakları görünmüyor. Gövdeleri havada
gider gibi.