Page 6 - DELİ YUSUF
P. 6

8
             DELİ YUSUF


               Yol safi toz, sonra safi taş; köz gibi... Toz da yakıyor
             insanı, taşlar da. Berber Süleyman’ın oğlu Ayhan benden
             hızlı koşuyor. Ama, benim yazım ondan güzel.

               — Ayhan dur biraz!

               Bir saçak altında yetiştim Ayhan’a. Ayhan, en yakın
             arkadaşım. Öyle seviyorum ki Ayhan’ı, ikimiz de beşe
             geçtik bu yıl.


               — Hani nerde Recep Dayı?
               — Şimdi gelir. Sırtında kocaman bir çuval var.

               Güneş de amma kocaman? Her yeri kavuruyor; tozları,

             taşları, ayaklarımı. Evler güneşten saklanamıyor. Yollar
             da. Kasabamız da saklanamıyor.

               — Hani nerede?

               — İşte bak!
               Uzakta bir tümseği gösterdi Ayhan.

               Tümsek tutuşmuş gibi. Üzerinde birşeyler pırpırla-

             nıyor. Güneşten olmalı... Önce bir baş göründü, sarı,
             tozlu, göğe yükselen pırpırların gerisinde. Sonra başka
             adamlar ve başka çocuklar.

               — Ayhan, sırtında çuval var Recep Dayı’nın.

               — Var ya.

               Yarısı toza batık gelenlerin; beş-altı adam, beş-altı
             çocuk bir arada. Ayakları görünmüyor. Gövdeleri havada
             gider gibi.
   1   2   3   4   5   6   7   8   9   10   11