Page 14 - YAZIKLAR ÇIKMAZI
P. 14
16
YAZIKLAR ÇIKMAZI
Yorgun ayaklarıyla merdiveni tırmanırken aynı nakaratı
mırıldanmaya başladı:
— Hey gidi Şükrü Bey!.. Neydin ne oldun!..
Odanın ışığını açtı. Burası antikacı dükkânını andırıyor-
du. Kapının tam karşısında neredeyse duvarı boydan boya
kaplayan yağlıboya bir “Âyet tuğrası” asılıydı.
Başı Kıble’ye dönük pirinç karyola nereden bakılsa kırk-
beş elli yıllıktı. Başucuna yerleştirilmiş fildişi kakmalı, geniş
ve derin çekmeceli maundan konsol, antika meraklılarının
havada kapacakları değerdeydi… Aynı taraftaki duvara, sîm
işlemeli atlas “Mushaf kesesi” yerleştirilmişti.
Odanın tam ortasında çini bir soba ışıldıyordu.
Mutfağa geçip son derece becerikli ve hamarat hareketlerle
kahve pişirdi, köpüklü fincanla odaya döndü. Camın kenarına
oturdu. Perdeyi hafifçe kaldırıp baktı: Sabah vaktiydi.
Kahvesini bitirdiği sırada ezan sesleri de başlamıştı. Pen-
cereyi açtı. Başlayan günün temiz havası içinde bu ezanları
dinlemek bir başka güzel oluyordu… Sokakta da kıpırdan-
malar belirmişti, tek tük insanlar geçiyordu.
O anda içi hüzünle doldu. Yalnızlığı ve hayata yenilişi
haşin bir gerçek olarak aklına gelmişti.
Billur’un polis arabasındaki inleyişi kulaklarında yankı-
landı:
— Hanımefendi!..
Hep kaskatı görünmek, içindeki yangınları dışa vurama-
mak sinirlerini ne kadar yıpratmıştı! Direnişinden, bu ıssız
odada vazgeçip kendini bırakıveriyordu.