Page 8 - KIZILDAN BEYAZA ABDÜLHAMİD
P. 8
12
AKSULTAN ABDÜLHAMİD
fikirleri yüzünden münzevi ama lüks sayılacak yaşantısını
aile mirasından sağlayan biri…
Bu üçlü, altın yaldızlarla süslü yuvarlak bir sehpanın
çevresinde yumuşak, rahat koltuklarda oturmuş, hem konu-
şuyor hem de ince belli kristal bardaklarda rengi iştah kabar-
tan çaylarını yudumluyorlardı. Ev sahibi, kendini cemiyet
hayatından azat etmiş münzevi Profesör, yeni aldığı eviyle
birlikte, bu güne kadar hiç aklından geçmemiş olan doğum
gününü arkadaşlarıyla birlikte kutluyordu… Toplantıyı
sabahtan haber verdiler ben de davetliydim.
— Yani onlarla müşterek yanı sadece lise arkadaşlığı olan,
Erenköy’e belediyenin verdiği beleş otobüs kartıyla gidebilen
taşralı bir öğretmen emeklisi…
Şimdi diyeceksiniz ki ne iş?.. Bu davet benim konu-
mumdan çok ev sahibinin nezaketinden ve eski arkadaşlığa
dayanan benim açımdan unutulmamış bir vefa duygusun-
dan ileri geliyor… Onu çocukluğundan tanırım! İşinde
hangi noktaya yükselmesi gerektiğini baştan hesap edip
onu gerçekleştiren lakin geldiği noktanın ötesine geçmek
bir başkasının minnetine dayanıyorsa o yükselişten hemen
vaz geçen liyakat tutkunu biriydi… Bilmediğini sorar ama
ne olursa olsun kişisel düşüncesini söylemeyi sevmezdi.
Evlenmemişti, çünkü hayatını başkasıyla paylaşmayacak
kadar bencildi. Oldukça zekiydi ama zeki olduğunu gös-
termekten nefret ederdi. Pasaklılıktan ve gururdan haz
etmezdi. Bunların her ikisini de ahlâk noksanlığı sayardı…
Emekli olur olmaz, tembel bir konfora, kesin bir yalnızlığa
bırakmıştı kendini… Pek dışarı çıkmaz ama evine konuk
gelmesini çok severdi. Evlenme ve zamanın getirisine uyma