Page 14 - EFENDİ BEY
P. 14
16
EFENDİ BEY
mezken şimdi odasında karşılıklı konuşacaklardı. “gitmek
zorunda değilim” dedi kendi kendine. Çıkış kapısını yönelip
koridorda yürümeye başladı. Birden babası geldi aklına. Diğer
hocalarından birisi çağırsaydı gitmeyecek miydi? Elbette ki
gidecekti. İstemeye istemeye geri döndü. Derste arkadaşları
arasında çürük elma muamelesi görmüştü. Belki kimse anla-
mamıştı ama o bu benzetmeyi çoktan sahiplenmişti. Mehteran
bölüğü gibi iki ileri bir geri zoraki vardı odanın önüne. İsim-
liğe takıldı gözü “Doç. Dr. Figen Uslu Kaçmaz” sonra derin
bir nefes alıp kapıyı çaldı. Beklemediği bir şey oldu. Figen
Hanım kapının arkasında olacaktı ki kendisi açtı:
— Buyurun Şahin Bey.
— Estağfurullah hocam. Gelmemi istemiştiniz. Onun
için…
Masanın ön tarafındaki karşılıklı duran iki sandalyeye
oturdular. Figen Hanımın makam koltuğu yerine böyle kar-
şısında oturmasından rahatsız olmuştu Şahin. İlk defa bu
kadar yakındılar birbirlerine. Başını öne eğip kısık bir sesle:
— Gelmemi istediğiniz için buradayım.
— Ben aksi olsun isterdim. Arzu ederdim ki ben çağırma-
dan gelesin Şahin. Seninle konuşmamız lazım.
— Buyurun hocam sizi dinliyorum.
— Eğer hocan olarak konuşmak isteseydim masanın öbür
tarafında otururdum. Ben seninle…
— Siz benimle Hocam! Ne olabilir ki? Merak ettim doğ-
rusu. Bugüne kadar olmayan şey, şimdi mi olacak?
— Bugüne kadar olmadığı için beni mi suçluyorsun?