Page 9 - OSMAN GAZİ
P. 9
12
ERTUĞRUL GAZİ OĞLU
Orhan derin uykuya dalınca Mal Hatun dışarı çık mış ve
kocasının yanına gelip, keçenin üzerine diz çök müştü.
Osman’da bir hâller vardı. Fakat ne olabilirdi? Sormak
istedi. Soramadı! Efendisine daima boyun eğerdi. O, hatır
sual etmeden söylemezdi. Büyüklere say gı gösteren bir aşi-
rete mensup olduğu için ruh yapısın dan bu hususiyetleri
söküp çıkartmak mümkün değil di. Anladığına göre, içine
böyle doğuyordu; Osman bu ralardan uzaklaşmak istiyordu.
Nereye gidecekti? Ne yapacaktı? Bilmiyordu. Fakat Osman
yerinde duramıyordu...
Biraz sonra Osman’ın dudaklarından tatlı bir gü lümseyişle
yanına yaklaştığını hissetmişti.
– Mal Hatun, dedi. Orhan uyumuş olmalı ki bu ralardasın?
– Evet efendim. Çoktan uyudu.
Hiçbir şeyden habersiz.
– Maşallah, yiğidim her geçen gün gelişmekte dir...
– Allah’ın izni ile, diyebildi Mal Hatun.
Çam ağaçlarının gölgelediği büyük siyah çadırın önün-
de vakur endamı ile masum karısının yüzüne hay ranlıkla
bakan Osman, ruhunu altüst eden bir rüyanın tesiri altında
yaşadığının farkında idi. Düşünde gördü ğü güzel kimdi?
Bilmiyordu. Fakat bir ömre bedeldi o rüya ve kahraman!..
Niçin Mal Hatun değildi?..
Tatlı tatlı akan derenin üzerindeki sazlıklardan kurbağa
sesleri geliyor, ateş böcekleri yanıp sönüyor lardı. Vadiyi
dolduran kara çadırlarda ise başka bir âlem vardı. Çocuklar
uyumuşlar, erkekler eşleri ile dert leşmekteydiler.