Page 10 - OSMAN GAZİ
P. 10
13
OSMAN GAZİ
Osman bu güzel yerler arasında onunla bir likte yaşamak
istediğine esef etmiyordu... Fakat onun, Mal Hatun’dan baş-
kası oluşu, ruhunu kemiren bir yara hâlinde görünmekteydi.
Allah’ın takdiri ilâhisi idi; bel ki bir gün, daha fazla ızdırap
çekmeden onu bulacaktı..
Bu sırada bir at kişnemesi duyuldu.
Osman bağırdı:
– Hey, Konur Alp! Bu vakitte nerelerden gelir sin?
Sarışın levent, atının üzengisini çekerek olduğu yerde
durdu ve sıçradığı gibi yere indi:
– Şöyle etrafı bir kolaçan ettimdi, dedi.
Bu sırada, başörtüsünü yüzüne indiren Mal Hatun -ki o
zaman kaçgöç vardı- derlenip toplanıp çadıra koştu.
İki erkek yalnız kalmışlardı.
Osman sordu:
– Civarda neler gördün, anlat bakalım?
– Allah’a şükür olsun, ne gelen var, ne giden.
Ve ilave etti:
– İnşallah yarın yöremizde oluruz.
Osman başını salladı. “Hayır” der gibi yaptı ve son ra
ilave etti:
– Aşiretim sana emanet olsun. Varın, gidin. Ben şöyle bir
dolaşmak muradındayım...
Konur Alp, Osman’ın yakın arkadaşı idi. Hem de sırdaşı
olurdu. Ondan lafını esirgemezdi.