Page 10 - LEYLÂ'DAN MEVLÂ'YA
P. 10
17
LEYLÂ’DAN MEVLÂ’YA
Bu dünyayı paylaşmak demek seninle acıları çoğaltmak
demektir. Öyleyse beni anlamalısın.
Gülnihal,
Masamın üzerinde buruşturulmuş, tek sayfalık yazılmış
yarım yamalak mektuplar var. Bir yığın… Hepsi sana yazılmış-
lardı. Cesaretsizliğimin mani olmasıyla posta kutusu yerine,
çöp kutusuna atıldılar. Neler yaşadığımı, hayallerimi, ümit-
lerimi, acılarımı onların üzerine bir mühür gibi kazımıştım...
Saatler hüznün ve acının kollarına atılmak için dörtna-
la koşuyor. Benim sessizliğimi terli dört duvar paylaşıyor.
Pencerelerimde de deli bir rüzgâr var. Kimi arıyor kimi soru-
yor bilmiyorum.
Gülnihal,
Sana yazdığım son mektup belki bu. Artık sevda yükünün
altından kalkamayacağım. Bunu gayet iyi anladım. Sevda
acısının sana düşen payını da üzerime alıyor, acıları seninle
paylaşmak istemiyorum. Biliyor musun, radyodaki o nemli ses
yine ne diyor bak; “Ben yüreğimi hangi dağa, yüreğimi hangi
suya diyemiyorum.” Ben de Gülnihal, bu beyaz kâğıtlardan
başkasına, senden yana olan hâllerimi diyemiyorum.
“Senin çaresizliğine mahkumum ben.” Radyoyu kapattım.
Koyu bir sükût hüküm sürüyor. Dışarıda ise deli divane bir
rüzgâra rahmet eşlik ediyor, hasretle beklenen bir misafir
gibi, çıkmaz sokaklarda dolaşıp duruyor...