Page 6 - AŞKIN MİHRABI YUSUF
P. 6
10
AŞKIN MİHRABI YUSUF
— Rabbim beni, atam İbrahim ve İshak peygamberlerin
soyundan getirerek ruhumu yüceltti. Benimle ilgilendi. O’na
sonsuz şükürler olsun, diyordu!
Güneş yeni doğmuş, çölün bahar ayazını henüz kızdıra-
mamıştı. Geniş ağızlı çadır kapısının loşluğunda, çevrede
güzelliği ve zekâsıyla ünlenmiş, onun her zaman “Sevgi Güne-
şim!” dediği oğlu Yusuf, gömleğinin üstüne giydiği köseleden
yapılmış yeleğinin düğmelerini iliklemekle meşguldü. Görür
görmez ona seslendi Yakup:
— Baktığın aynada, sanki öteye geçmiş de; “yol nereye?”
der gibisin Evlât! Ey Hak yolundaki tek solukdaşım benim,
biricik sevgi güneşim; bu sabah yanıma gelip o doyumsuz
sevgi ışığınla ruhumu aydınlatmak için neden geç kaldın?
Yoksa bizden sakladığın bir korku mu vardır içinde?.. Şunu
bil ve aklına yaz ki, sen başkasın, hiç çekinme; önündeki
korkunç zannedilen geçici boşluklardan… Daima neşeni
yükseltici manâ denizinde bul kendini. Ey güzel evlâdım
benim; önce kendini tanı, kendini bul!
Yusuf’un içi sıcaklık, dışı güneşin ışığına nazire yaparca-
sına aydınlıktı. Önce, yanağına kondurduğu öpücükle o mis
kokulu sıcaklığını babasına sundu. Yetmedi! Üzerinde sabah
güneşinin raksettiği kırçıl sakalını sevgiyle okşadı onun. Sonra,
saflığın en belirgin görüntüsünü sunan ses tonuyla konuştu:
— Fanileri gökten ayıran perdeye değmişim; insanlık ele-
minden uzak bir merhaledeyim artık!.. Rabbimin korkusuyla
tanıştım, bedenî korkular çok uzağımda kaldı; ne gam! Saba-
hın erinde garip bir rüya görmüştüm ben, yanınıza gelmekte
gecikmemin sebebi sadece budur babacığım.
Şefkat ve sevgi titreyişiyle âdeta inledi Yakup: