Page 8 - YALNIZ DEĞİLSİNİZ
P. 8
12
YALNIZ DEĞİLSİNİZ
teyzem ise tam zıd dı. Babamla eniştem de öyle idiler. Hepsinde
aşırı de recede bir Avrupalılık tutkusu vardı. Bu memleketin
insanlarına önem vermez, küçük görürlerdi. Sanki onlardan
olmanın utancını duyar gibiydiler...
Bu ters oluş, içimde birtakım soruların cevaplan ma isteğini
doğurmamış değildi.
Anneannem bir bakıma esir gibiydi. Göstermelik bir saygı
gören, fakat sözlerine kulak asılmayan bir esir. Evet esirdi.
O da bunun farkındaydı. Bu bakım dan evin içinde kendisine
ait bir dünya kurmuştu. Kimsenin işine karışmaz, abdest
alıp namaz kılar, Kur’an-ı Kerim okurdu... O sıralarda başı-
nı sıkı sıkı ya örtmeye dikkat etmesini, yaşlılığın gereği gibi
yo rumlardım. O da belki annemden çekindiği için, bel ki de
sonuç alamayacağına inandığından, bu konuda bana fazla bir
açıklama yapmazdı.
Anneannemin benim için özel bir değeri vardı. Sıkıntıla-
rım olduğu zamanlarda, arkadaşlarımla çe kiştiğim sıralarda,
derslerimden kaynaklanan üzün tülü günlerimde, hep teselliyi
onun kucağında bulur dum. Saçlarımı okşayarak yumuşak
sesiyle beni ya tıştırırdı:
— Üzülme evladım, Allah büyüktür!
***
Ramazan aylarında, anneanneme sanki bir taviz verilir-
cesine iftar sofrası kurulur, onun dışında hiç kimse oruç
tutmadığı hâlde iftar saati gelmeden ye mek yenmez, sabah
ve öğle vakitlerinde ise mutfak ta kaçamak yapılırdı...
Gördüğüm din kaidesi bu kadardı. Anneannemin
namaz kılması, Kur’an okuması ve Ramazanlardaki iftarlar...