Page 5 - YALNIZ DEĞİLSİNİZ
P. 5
İnsan hayatında bazı yıllar vardır ki, kapanmayan yaralar
gibidir. Benim de öyle yaralı yıllarım olmuştu.
-Serpil’in anlattıkları-
Ona otobüste rastladım. Yıkılmış gibiydi. Çök müş omuz-
lar, gevşek hareketlerle yürüyen bu kadın, o Füsun muydu?
Karaköy durağından binerken, düşecekmiş gibi sallanışıyla
dikkatimi çekmişti. Bir süre bocaladım, o mu değil mi diye...
On yıl içersinde insan bu kadar de ğişebilir miydi?.. Evet, on
yıl kadar oluyor; şiddetli, hırpalayıcı bir tartışmadan sonra
merhabamız kesilmiş ti.
Gözgöze geldik. Paniğe kapılmış gibi başını öbür yana
çevirdi. Israrla işaret ettim. Sonunda görmez likten gelemedi.
Yanımda oturan küçük kızım Esra’ yı kaldırarak kendisine
yer açtım. Hâlâ tereddüt edi yordu. Sonra birdenbire, zembe-
reğinden boşanırcasına hızlanarak geldi ve oturdu. Besbelli,
tanımam onu sıkıntıya sokmuştu. Havayı yumuşatmak isteği
ile “Merhaba Füsun.” dedim. Boğuk sesiyle “Merhaba.” de di.
Kendisini zorlayarak sesinin hakim tonunu koru maya
çalışıyordu. Bir zamanların “mikrofonların dişi panteri” diye