Page 10 - ORHAN GAZİ
P. 10
13
ORHAN GAZİ
lar, atlar göklerin Yüce Hâkimi’ne sesle rini duyurmak için
birbirleriyle yarış ediyorlardı.
Saçları pelik pelik örülmüş, elma yanaklı, kiraz dudaklı
tazeler, sıkılarak peş peşe çadırlarından çıkarak toplantıya
katılmışlardı. Yaşlı analar ve teyzeler de onlarla bir aradaydı-
lar. Bir zamanların gür otlarıyla, akar sularıyla insan ruhuna
huzur veren Mahan Ovası, şim di bir matem havasıyla, kara
çadırlarla aynı duygu ve düşünceler içindeydi. Hayvanlarını
sağıp, güğümlerini dolduran kadınlar da işlerini bitirince
tümseğin etra fındaki kalabalığa katılmışlardı.
Güneş henüz elveda dememişti ki steplerden esen kavu-
rucu yel çadırların arasından, batıya doğru ıslık çalarak
ilerliyordu.
Doğu Yakasından bir atlı daha geldi. Sıçrayarak atlayıp,
üzengiyi bıraktı. Ondört yaşlarında bir deli kanlı yerinden
fırlayarak misafirin atına koştu ve üzen giyi eline alarak, yor-
gun hayvanı bir ağacın dalına bağlayıp, önüne de bir miktar
yem koyduktan sonra yerine geldi.
– Selâmun aleyküm diyen bahadır misafir acı acı gülüm-
süyordu.
İhtiyar cevap verdi:
– Aleykümselam yiğidim. Hoşgeldin, sefa geldin. Buyur
yanıma gel ve anlat!
– Harzemşah hükümdarı Kudbeddin Mehmed Şah yenil-
miş. Nef şehrinden kaçarak Hazar Denizi’ndeki ıs sız adaya
sığınmış. Bu gelen Moğollar’da insaf ve mer hamet yok.
Burada yaşamanız artık mümkün değil. Size tavsiyem, aşi-
reti toplayıp, göç etmektir.