Page 9 - YAŞAMAK ÖDEV YAŞATMAK İBADET
P. 9
14
YAŞAMAK ÖDEV YAŞATMAK İBADET
— Peki, ben kimim?
O an silik görüntüsünde yüzlerce perişanlık raksetti ayna-
nın:
— Kim olduğunu sen bilmiyorsan ben ne bilirim?
— “Ben senim” dedin ya!
— Bana sen baktın sen oldum. Ayşe baksa Ayşe, Veli baksa
Veli, deli baksa deli olurum.
— Ben… Asıl sen söyle; sahiden kimsin sen?
— Ben mi?
— Evet, sen kimsin? Nereden geldin nereye gidiyorsun?
Tuhaf değil mi? Sahiciymişçesine cevap verdim aynadaki
silik görüntüme:
— Aha, bu evde doğdum ben… Ezanla birlikte anlamı
“güzel”e dönüşen Arapça bir ad üflediler kulağıma… “İnsan”
olduğumu söylediler bir de… Eh, öylesine yaşayıp gidiyorum
işte.
— Öylesine ha!.. Üzerinde yaşadığın her şeyin, taşın topra-
ğın dahi görevli olduğu bir hayatta, önünü ardını düşünmeden
“öylesine” demek ne iş?.. Vah, vah; çok yazık!..
— Ya ne olacaktı?
Karşımdaki canlı resmime baktım; birdenbire gözlerim
yuvasından fırlayıp çıkacakmışçasına irileşmişti. Gayet belir-
gin bir öfke patlamasıyla, “Hayata bu ilgisizlik büyük bir
cehalet göstergesidir!” ithamının ardından soruma bir başka
soruyla karşılık verdi aynadaki görüntüm. Cevap bir yana,
âdeta beni yeni bir sorgulamaya tabi tuttu: