Page 8 - YAŞAMAK ÖDEV YAŞATMAK İBADET
P. 8

13
                                        YAŞAMAK ÖDEV YAŞATMAK İBADET


               —   Aslında başkalarına öğüt verirken, gayet kolaylıkla
             “hey hey!” deyip kendi dertlerine “vay vay!” diye gizliden
             sızlanıyor olmak tuhaf değil mi?

               Elbette öyle!

               Ancak daha tuhafı, bugün ruh hâlim bir acayip!.. O eskimiş
             aynada beliren çehreme doğru, nereden estiği belirsiz bir deli
             rüzgâr, birden bire hislerimi darmadağın etti benim.
               Hem ne dağılma!

               Balığın karada can çekiştiği misal kendimi nefessiz kalmış
             hissettim… Biraz da öfkeliyim! Belki yılların verdiği toplumsal
             yorgunluktan olsa gerek; “Harmanım yanmış da herkesin de
             harmanı yansın.” kıskançlığı var gibi içimde.

               En kötüsü;

               Ayakkabımı giydiğim hâlde ayağımı “yok” hissetmemdi…
             Açık söylemek gerekirse; zaten iskarpinimin bağcıklarını
             düğümledikten sonra koptu; hani o, his dünyamı altüst eden
             düşünce fırtınası... Yere doğru eğildiğimde kan beynime
             sıçramış olmalıydı, her vakit yamuk taktığım boyun bağını
             son kez kontrol etmek üzere, doğrulup aynaya bakmıştım ki,
             karşımda beliren yarı aydınlık suratıma, “Sen kimsin ahbap!”
             diye haykırdım birden:

                —  Burada işin ne?

               Karşımdaki flu görüntü bütün alaycılığıyla sırıttı:

               —   Salak mısın, kim olacak? Ben senim işte!
               —   Ha!

               —   Evet ben senim ve şu an seni yaşıyorum burada!
   3   4   5   6   7   8   9