Page 8 - YAŞAMAK ÖDEV YAŞATMAK İBADET
P. 8
13
YAŞAMAK ÖDEV YAŞATMAK İBADET
— Aslında başkalarına öğüt verirken, gayet kolaylıkla
“hey hey!” deyip kendi dertlerine “vay vay!” diye gizliden
sızlanıyor olmak tuhaf değil mi?
Elbette öyle!
Ancak daha tuhafı, bugün ruh hâlim bir acayip!.. O eskimiş
aynada beliren çehreme doğru, nereden estiği belirsiz bir deli
rüzgâr, birden bire hislerimi darmadağın etti benim.
Hem ne dağılma!
Balığın karada can çekiştiği misal kendimi nefessiz kalmış
hissettim… Biraz da öfkeliyim! Belki yılların verdiği toplumsal
yorgunluktan olsa gerek; “Harmanım yanmış da herkesin de
harmanı yansın.” kıskançlığı var gibi içimde.
En kötüsü;
Ayakkabımı giydiğim hâlde ayağımı “yok” hissetmemdi…
Açık söylemek gerekirse; zaten iskarpinimin bağcıklarını
düğümledikten sonra koptu; hani o, his dünyamı altüst eden
düşünce fırtınası... Yere doğru eğildiğimde kan beynime
sıçramış olmalıydı, her vakit yamuk taktığım boyun bağını
son kez kontrol etmek üzere, doğrulup aynaya bakmıştım ki,
karşımda beliren yarı aydınlık suratıma, “Sen kimsin ahbap!”
diye haykırdım birden:
— Burada işin ne?
Karşımdaki flu görüntü bütün alaycılığıyla sırıttı:
— Salak mısın, kim olacak? Ben senim işte!
— Ha!
— Evet ben senim ve şu an seni yaşıyorum burada!