Page 7 - YAŞAMAK ÖDEV YAŞATMAK İBADET
P. 7
12
YAŞAMAK ÖDEV YAŞATMAK İBADET
Ona aynalık vasfını kazandıran sırları yer yer döküldüğü
için yansıtmaları flu hâle gelen bu çerçevesi siyah boyalı cam
eşyada saç ve bıyık yerine mantığımı taradım bir gün.
Eliboşluğun verdiği sıkıntıdan olsa gerek!
“Ne” yapmam gerektiğini bilemediğim, daha doğrusu;
“her şeyim olduğu hâlde hiçbir şeyimin olmadığını” hisset-
tiğim bir netameli sabah vaktiydi. O an ben, gerçekten kötü
alışkanlık hâline gelen, son derece anlamsız ve monoton bir
günlük yaşayışa takılıydım yine! Önümdeki kocaman bir boş
zaman dilimini, hiç kazançsız bir uğraşla mazinin insafsız
bitiriciliğine sunmak üzere evden çıkmaya niyetlenmiştim.
Halkın içine girecektim; kahvehane veya bir çınaraltı toplulu-
ğuna!.. Güncel olayların komik yönlerini tanışlarla karşılıklı
söyleşecek, fırsat doğarsa da kadim dostlarla ıvır zıvır lâflar
eşliğinde öylesine gülüşecektik; bol bol…
Zira;
Son günlerdeki vazgeçilmez yeni tesellim orası ve onlar…
“Lütfen ayıplamayın” yegane uğraşım köy kahvesi ve eli boş
köylüler olmuştu!.. Her ne kadar ideal bir davranış biçimi
değilse de şimdilik dışarının “hay-huy”ları yeterince oyalıyor
gibiydi beni… Özellikle; geçmiş günlerdeki tanınmışlığın
itibarı sebebiyle yolda aldığım sempatik selamlar gururumu
okşuyor, yaş itibarıyla bana derdini açan sıkıntılı dostlara
“Yaşlı Bilge” edasıyla verdiğim; “Ey dertli kardeş, günleri
bırak nasıl işlerse işlesin, iraden dışında bir olayla karşıla-
şırsan nefsini hoş tut, zira hüzün dertlere çare değil!” yollu
nasihatler hoşuma gidiyor ve uygulanır oluşundan emin
olmadığım bu yöntem en azından kendi nefsime o anlık bir
taze serinlik veriyordu.