Page 11 - NEKBE 1918
P. 11
13
NEKBE 1948
alırız, hele bir canımızı kurtaralım deyip yollara düşmüş yüz
binler...
Arkalarında bıraktıklarını düşünemeden, gittikleri yerde
onları nelerin beklediğini bilemeden günlerce yürüyenlerin,
en canlı şahididir tozlu yollar. Atılan her adımda yitirilen
ümitler, her tepenin ardında kurban edilen canlar, bebelerin
boğuk feryatları, ninelerin yakıcı ahları, babaların kahredici
çaresizliği ve ümmetin sessizliği...
Acaba dünyada bugüne kadar böyle bir sürgün yaşandı mı?
Ben artık 70 yaşına geldim. Nekbe de benimle beraber
yaşlandı. Beraber çok yorulduk. Ama gençler yorgun değil.
Hepsi cıva gibi, ele avuca sığmıyorlar, Filistin için canlarını
vermeye hazırlar. Eğer bir görev varsa, on dakika içinde en
az otuz genç hemen bir araya geliyor. Geçenlerde Turump
mudur, nedir, şu Amerika Başkanı, Kudüs’e İsrail’in başkenti
demiş. Bizim çocukları artık tut tutabilirsen! Sapanını alan,
yüzünü kapatan sokağa koştu. İşgalci askerlerle köşe kapmaca
oynamaya başladılar.
Allah’a şükür bir hafta geçmeden İstanbul’dan bir gür
sada çıktı. “Kudüs Müslümanlarındır.” diye. Hemen İslam
ülkeleri toplandılar. Kudüs’ü Filistin’in başkenti ilan ettiler.
Ah İstanbul! Ey koca Osmanlı! Yüzyıllar boyunca bütün
mukaddes beldelerin şanlı muhafızı! Bütün dünya Müslü-
manlarının hamisi! Kükreyerek gezdiğin sahralarda, artık
sırtlanlar, çakallar dolaşıyor. Bir zamanlar ismin bile gayrı
müslimleri titretiyordu. Bir fermanınla nice krallar dize geli-
yordu. Şimdi bize ne oldu? Niye İslam Alemi parça parça?
Hani Müslümanlar kardeşti?