Page 6 - OSMAN YÜKSEL SERDENGEÇTİ
P. 6

12
             OSMAN YÜKSEL SERDENGEÇTİ


             larına doluşur, ateşten ve dikenden yataklarına yeniden
             gömülür lerdi...

               Vıcık vıcık rutubetli duvarlarda yankılanan pranga sesleri-
             ne, gardiyanların öttürdükleri düdük sesleri ile jandarmaların
             mekanizma şakırtıları karışırdı...

               Günler, haftalar, aylar değil; yıllarca bu cinnet manzaraları
             değişmiyor, acılar, başka acılarda boğuluyordu.

               O gün bir başkalık vardı. O gün bambaşkaydı...

               Önde başgardiyan, arkasında genç bir adam ve onun
             arka sında da iki jandarma, karantinaya doğru yürüyorlardı...
               Yeni gelen tutuklu; orta boylu, esmer tenli, iri siyah gözlü,
             tipik Osmanlı burunlu, saçları kabarık, dimdik yürüyüşüne
             uy gundu...

               Etrafına dikkatle bakıyordu. Bir şeyi, bir şeyleri arıyor, en
             azından nerede olduğunu, bilmediği bu yere neden getirildi-
             ğini, önünde ve arkasında onu getirenlerin kimler olduğunu
             anlama ya çalışıyor gibiydi...
               Mahkûmlar birbirlerine bakıyorlar, onu işaretle, “Okumuş
             birine benziyor.” diyorlardı. Elbette, hapishane yalnız hır-
             sızlara, katillere, ırz düşmanlarına, rüşvet yiyenlere mahsus
             bir yer değildi; kalemi onlar için, hatta vatan hainlerine bir
             kılıç gibi kullananlar için de geçerliydi...

                                       ***

               Bu gelen Serdengeçti’ydi...
               Sene 1947, yer Konya Hapishanesi’ydi...

               Serdengeçti ismi, dışardakiler kadar, “içerdekiler”ce de
             biliniyordu. Cezaevinin kalın duvarlarında yankılanan sesler,
   1   2   3   4   5   6   7   8   9