Page 6 - OSMAN YÜKSEL SERDENGEÇTİ
P. 6
12
OSMAN YÜKSEL SERDENGEÇTİ
larına doluşur, ateşten ve dikenden yataklarına yeniden
gömülür lerdi...
Vıcık vıcık rutubetli duvarlarda yankılanan pranga sesleri-
ne, gardiyanların öttürdükleri düdük sesleri ile jandarmaların
mekanizma şakırtıları karışırdı...
Günler, haftalar, aylar değil; yıllarca bu cinnet manzaraları
değişmiyor, acılar, başka acılarda boğuluyordu.
O gün bir başkalık vardı. O gün bambaşkaydı...
Önde başgardiyan, arkasında genç bir adam ve onun
arka sında da iki jandarma, karantinaya doğru yürüyorlardı...
Yeni gelen tutuklu; orta boylu, esmer tenli, iri siyah gözlü,
tipik Osmanlı burunlu, saçları kabarık, dimdik yürüyüşüne
uy gundu...
Etrafına dikkatle bakıyordu. Bir şeyi, bir şeyleri arıyor, en
azından nerede olduğunu, bilmediği bu yere neden getirildi-
ğini, önünde ve arkasında onu getirenlerin kimler olduğunu
anlama ya çalışıyor gibiydi...
Mahkûmlar birbirlerine bakıyorlar, onu işaretle, “Okumuş
birine benziyor.” diyorlardı. Elbette, hapishane yalnız hır-
sızlara, katillere, ırz düşmanlarına, rüşvet yiyenlere mahsus
bir yer değildi; kalemi onlar için, hatta vatan hainlerine bir
kılıç gibi kullananlar için de geçerliydi...
***
Bu gelen Serdengeçti’ydi...
Sene 1947, yer Konya Hapishanesi’ydi...
Serdengeçti ismi, dışardakiler kadar, “içerdekiler”ce de
biliniyordu. Cezaevinin kalın duvarlarında yankılanan sesler,