Page 3 - OSMAN YÜKSEL SERDENGEÇTİ
P. 3

BAŞLARKEN...




               Osman Yüksel Serdengeçti ile tanışıklığım uzun yıllar
             öncesine dayanır. Öylesine uzun, öylesine çile li yıllar ki, her
             yılı bir ömre bedel... Acı, tatlı hatıralar zinciri... Bir tek anı
             için bile yeniden hayata başlamaya değecek yıllar..

               Kırk yıl önce cezaevinde birlikte paylaştı ğımız koğuş,
             yıllar sürecek bir gerçek dostlu ğun ilk durağıydı...

               Onu çok iyi tanıdığımı sanıyorum. Bunu kendisi de çok
             kere tekrarlamıştır. Böyle ol ması da gerekmez mi? Onunla
             aynı yörenin insanıyız. Onun bana bir türlü yakıştıramadığı
             Akseki’liyiz... Huyumuz, suyumuz, delişmenli ğimiz birdi.
             Benim için, “Deli oğlan, yazdığın yazıların altında senin imza-
             nı görmesem, ben yazdım sanacağım.” derdi. Yazı üslûbumuz
             bile birbirine bu kadar yakındı...
               Bu kitapta tanınması gereken Serdengeçti’yi vermeye
             gayret ettim. Olduğu gibi, arı-duru, berrak, zaman zaman
             çağıl çağıl... Ama hep özde, hep gerçekte...

               O da bir insandı. Beşerî zaafları vardı. Yerdi, içerdi, uyur-
             du... Üzüntülü, sıkıntılı an larında ye’se düştüğü de olurdu.
   1   2   3   4   5   6   7   8