Page 3 - OSMAN YÜKSEL SERDENGEÇTİ
P. 3
BAŞLARKEN...
Osman Yüksel Serdengeçti ile tanışıklığım uzun yıllar
öncesine dayanır. Öylesine uzun, öylesine çile li yıllar ki, her
yılı bir ömre bedel... Acı, tatlı hatıralar zinciri... Bir tek anı
için bile yeniden hayata başlamaya değecek yıllar..
Kırk yıl önce cezaevinde birlikte paylaştı ğımız koğuş,
yıllar sürecek bir gerçek dostlu ğun ilk durağıydı...
Onu çok iyi tanıdığımı sanıyorum. Bunu kendisi de çok
kere tekrarlamıştır. Böyle ol ması da gerekmez mi? Onunla
aynı yörenin insanıyız. Onun bana bir türlü yakıştıramadığı
Akseki’liyiz... Huyumuz, suyumuz, delişmenli ğimiz birdi.
Benim için, “Deli oğlan, yazdığın yazıların altında senin imza-
nı görmesem, ben yazdım sanacağım.” derdi. Yazı üslûbumuz
bile birbirine bu kadar yakındı...
Bu kitapta tanınması gereken Serdengeçti’yi vermeye
gayret ettim. Olduğu gibi, arı-duru, berrak, zaman zaman
çağıl çağıl... Ama hep özde, hep gerçekte...
O da bir insandı. Beşerî zaafları vardı. Yerdi, içerdi, uyur-
du... Üzüntülü, sıkıntılı an larında ye’se düştüğü de olurdu.