Page 9 - SEVMEK ÖLMEKLE BAŞLAR
P. 9
15
SEVMEK ÖLMEKLE BAŞLAR
Bir gariplik var...
Bu sessizlik...
Ah bu yokuş...
Ah bu ahşap evler...
Koparın beni gürültüden. Koparın beni kalabalıklardan...
Bu sabah buradayım, akşam da burada olayım.
Hangi asalet çekmişti seni bu sokağa güzelim?... Neden
döndün çocukluğuna?... Büyümek zor mu geldi? Zor mu
geldi içinden seni çekip almak istemeleri?... Değişmek zor
mu geldi, söylesene?...
Hep böyle...
Bu dönüş, bitişin işaretidir.
Bu sığınış, fırtınaya teslim olmaktır...
Dalgalardan neden korktun? Neden karşı koymadın çılgın
sulara?... Yeniden açılmaya cesaretin olacak mı?
Olacak mı?
Ezan okunuyor...
Sessizliğin içinde berrak bir ses... Temiz bir ses... Yarım
saat kadar sonra... Bir kalabalık çıkıyor câminin bahçesin-
den... Sonra bir tabut görünüyor eller üstünde... Sessizliğin;
bu sabahki sessizliğin sebebi bu olmalı... Tabutla beraber bir
grup yokuşu tırmanmaya başlıyor...