Page 9 - SEVMEK ÖLMEKLE BAŞLAR
P. 9

15
                                               SEVMEK ÖLMEKLE BAŞLAR


               Bir gariplik var...

               Bu sessizlik...



               Ah bu yokuş...

               Ah bu ahşap evler...

               Koparın beni gürültüden. Koparın beni kalabalıklardan...
             Bu sabah buradayım, akşam da burada olayım.



               Hangi asalet çekmişti seni bu sokağa güzelim?... Neden
             döndün çocukluğuna?... Büyümek zor mu geldi? Zor mu
             geldi içinden seni çekip almak istemeleri?... Değişmek zor
             mu geldi, söylesene?...

               Hep böyle...
               Bu dönüş, bitişin işaretidir.

               Bu sığınış, fırtınaya teslim olmaktır...

               Dalgalardan neden korktun? Neden karşı koymadın çılgın
             sulara?... Yeniden açılmaya cesaretin olacak mı?

               Olacak mı?



               Ezan okunuyor...

               Sessizliğin içinde berrak bir ses... Temiz bir ses... Yarım
             saat kadar sonra... Bir kalabalık çıkıyor câminin bahçesin-
             den... Sonra bir tabut görünüyor eller üstünde... Sessizliğin;
             bu sabahki sessizliğin sebebi bu olmalı... Tabutla beraber bir
             grup yokuşu tırmanmaya başlıyor...
   4   5   6   7   8   9   10   11