Page 13 - KUT'ÜL AMARE
P. 13
19
KUDÜS 1917
tıda Sadrazam Talat Paşa’ya yarı şaka yarı ciddi biçimde “Osmanlı
Ordusu, Kudüs yerle bir olmadan çekilmelidir.” demişti. Buna
karşılık Talat Paşa, Kudüs konusunda bir garanti veremeyeceğini
söylemişti. Bir sonuç alınamayınca da Avusturya-Macaristan
yetkilileri askerî ataşe General Pomiankowski’ye Enver Paşa ile
görüşmesini ve Kudüs eğer bir muharebe sonunda harap olursa,
Avusturya-Macaristan askerlerinin geri alınacaklarını ve askerî
yardımın kesileceğini söylemesini istediler.
Maalesef Gazze’de olduğu gibi Kudüs’te de ordumuz veri-
len emir doğrultusunda, bir gecede siperlerini boşaltarak
geri çekildi. İngilizler çok çetin savunma bekledikleri Kudüs
mevzilerinin terk edildiğini görünce, hayretler içinde sevinç
çığlıkları attılar.
Sevinç çığlığı atan sadece İngilizler değildi elbette. Kudüs’te
asırlarca Osmanlı’nın adil ve hoşgörülü idaresinde yaşayan
bütün Hıristiyan ve Yahudiler de bayram yapıyorlardı. Londra,
Paris, Roma, Vatikan’da çanlar çalıyor, Haçlı zihniyeti 1280
yıllık hasretini dindirmeye çalışıyordu.
Ama işin en garip tarafı, askerleri bizimle aynı cephede
savaşan, ölen, yaralanan, esir olan müttefiklerimiz Alman,
Avusturya ve Macaristan’ın durumuydu. Bu ülkelerin baş-
şehirleri Berlin, Viyana, Budapeşte de diğer Avrupa şehirleri
gibi Kudüs’ün işgali için bayram yapıyordu. (!)
MEHMED ÂKİF’TEN BİR HATIRA
Mithat Cemal Kuntay, yakın dostu İstiklal Marşı şairimiz
Mehmed Âkif Ersoy’un Kudüs’ün kaybedildiği haberini nasıl
aldığını şu cümlelerle naklediyor: