Page 8 - AYIP UŞAKLARI
P. 8
10
AYIP UŞAKLARI
Evet, o tek başına çekip gitti ama, içimdeki en sağ lam
yapıları da yıkıp geçti...
Dokunsalar ağlayacaktım. Hiç sevmediğim şeydi ağlamak.
Erkeklerin köle gibi kullanmalarına karşı diren me yolu olarak
ağlamaya sığınmışlardı eski zaman ka dınları; gözyaşlarını
onların merhametini uyandıracak bir alet saymışlardı...
Bunları bildiğim, bütün arkadaşlarıma sık sık an lattığım
hâlde şimdi kendim ağlama noktasına gelmiş tim. Üstelik
ağlamamak bizim derneğin gelenekleri ara sına girmişken...
Toparlanmam gerekiyordu. Zaten hızla azalmaya başlayan
çevreme zayıf görünmemeliydim. Ne de olsa, açık sözlü,
inandığı doğruları savunan, yalancılığa te nezzül etmeyen biri
olarak tanınıyordum. Bu şöhretime gölge düşürmek istemi-
yordum.
Öleceksem de ayakta ölmeliydim!
Kimseye görünmeden çıktım. Hem ortam değiştir meye,
hem de uzun uzun düşünmeye ihtiyacım vardı.
Bizim entellerin takıldığı (kafe) bu saatlerde ten ha olur-
du. Orada bir çay içerek müzik dinlersem, belki kendime
gelebilirdim...
Gerçekten salonun loş ve yumuşak havasında efkâ rım
biraz dağılmıştı. Göze çarpmayacak bir yere otur dum. Garson
çayımı bırakıp giderken de tembih ettim:
— Soran olursa yok dersin!
Müzik istediğim gibiydi; derin, yumuşak ve hafif.
Düşüncelere daldım. Geride kalan yıllar gözümün önün-
den geçmeye başlamıştı: Çocukluğumdaki haşarılıkla rım...
Üniversite hayatı... Kuzenim Serpil’le sert çekiş melerimiz...
Doktor Murtaza Bey’in üzerimde kurduğu etkiden kurtul-